Nalorfina
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
(−)-(5R,6S)-9α-allilo-4,5-epoksymorfin-7-en-3,6-diol
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C19H21NO3
|
| Masa molowa
|
311,37 g/mol
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
62-67-9
|
| PubChem
|
5284595
|
| DrugBank
|
DB11490
|
| InChI
|
InChI=1S/C19H21NO3/c1-2-8-20-9-7-19-12-4-6-15(22)18(19)23-17-14(21)5-3-11(16(17)19)10-13(12)20/h2-6,12-13,15,18,21-22H,1,7-10H2/t12-,13+,15-,18-,19-/m0/s1
|
| InChIKey
|
UIQMVEYFGZJHCZ-SSTWWWIQSA-N
|
|
|
|
| Podobne związki
|
| Podobne związki
|
lewalorfan
|
|
|
| Klasyfikacja medyczna
|
| ATC
|
V03AB02
|
Nalorfina – organiczny związek chemiczny, opioidowy lek przeciwbólowy o działaniu antagonistycznym na receptory μ oraz agonistycznym na receptory κ. W lecznictwie wykorzystuje się komponentę antagonistyczną w przypadkach przedawkowania morfiny i innych pochodnych fenantrenowych alkaloidów opium, a także propiramu i profadolu. Nie znosi jednak efektów przedawkowania pentazocyny i innych pochodnych benzmorfanu. Przeciwbólowe działanie agonistyczne, mimo dużej skuteczności, nie jest wykorzystywane ze względu na obserwowane objawy dysforyczne i stany senności z zawężoną świadomością. Lek ma mały potencjał uzależniający, a zespół odstawienny obserwuje się jedynie po długotrwałym stosowaniu. U osób uzależnionych od opioidów zastosowanie nalorfiny niesie ze sobą ryzyko zapaści krążeniowej.
