Natron (jezioro)

Ten artykuł dotyczy jeziora. Zobacz też: Natron - minerał.

Natron

Zdjęcie satelitarne, 6 marca 2017 r.
Położenie
Państwo	Tanzania
Region	Wielki Rów Wschodni
Wysokość lustra	600 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia	850[1]
Głębokość • maksymalna	0,5[1] m
Hydrologia
Rodzaj jeziora	słone
Położenie na mapie Tanzanii Natron
2°25′S 36°00′E/-2,416667 36,000000
Multimedia w Wikimedia Commons

Natron – słone jezioro położone w północnej Tanzanii w pobliżu granicy z Kenią. Powierzchnia uzależniona od poziomu wody, który ulega dużym wahaniom spowodowanym parowaniem i nieregularnym zasilaniem w wodę opadową. Cofająca się woda odsłania mieszaninę soli i minerału o nazwie natron, od którego pochodzi nazwa jeziora. Temperatura wody potrafi osiągnąć 41°C^[2], a pH dochodzi do 10,5^[3]. Jezioro osiąga maksymalną powierzchnię 850 km² i głębokość 50 cm^[1].

W 2006 jezioro zyskało zainteresowanie Tata Chemical Industries i rządu Tanzanii pod kątem wydobycia węglanu sodu z jeziora, co zostało wskazane jako potencjalne zagrożenie dla gniazdujących tam ptaków. Mimo kampanii „Think Pink”, zorganizowanej przez BirdLife International nie udało się zatrzymać planów wydobycia^[4]. Według badania z 2014, koszty inwestycji, ochrony lokalnej przyrody oraz ceny węglanu sodu czynią potencjalne wydobycie nieopłacalnym^[5].

Woda jest silnie zasolona – miejscami stężenie chloru osiąga 6500 mg/litr. Okolice Natron porasta sucha roślinność zdominowana przez niewielkie akacje^[1]. Znajduje się w odizolowanym miejscu; Europejczycy dotarli do niego dopiero w 1954.

Jezioro jest ważną ostoją flamingów małych (Phoeniconaias minor) – co roku gniazduje w jego obrębie 1,5–2,5 miliona tych ptaków. Ze względu na wysokie zasolenie i zasadowość wody w jeziorze jest w stanie przetrwać w nim niewiele organizmów. Wyjątkiem są m.in. sinice Spirulina i cyjanobakterie, które flamingi filtrują z wody jeziora^[4].

Ze względu na zawartość węglanu sodu w wodzie w okolicy jeziora można znaleźć dobrze zakonserwowane truchła zwierząt. Stały się one obiektem serii fotografii Nicka Brandta; autor opublikował je w albumie Across the Ravaged Land (Abrams Books, 2013). W przeciwieństwie do rozpowszechnionych w internecie opinii, zwierzęta te nie zdechły w pozycjach uwiecznionych na zdjęciach; ich ułożenie zostało zaaranżowane przez fotografa^[6].