Neoinstytucjonalizm

Neoinstytucjonalizm (współczesny instytucjonalizm) – korzeni tego kierunku upatruje się w tzw. szkole historycznej, której rozwój nastąpił w Niemczech.

Rozwój teorii neoinstytucjonalnej rozpoczął się na przełomie lat 70. i 80. XX wieku^[1]. Najstarszą koncepcją zaliczaną do jej dorobku jest zaproponowana przez Davida Silvermana teoria działania (ang. action theory of organization). Silverman^[2] twierdził, że otoczenie organizacji powinno być postrzegane jako źródło znaczeń działań, podejmowanych przez członków organizacji. Koncentrował się na procesie interpretacji działań, dokonywanym zarówno przez aktorów, którzy je podejmują, jak i obserwatorów, oraz na różnicach pomiędzy konstruowanymi przez nich znaczeniami. Podejście instytucjonalne bywa rozumiane na wiele sposobów, w zależności od tego, w ramach jakiej nauki jest używane.