NetBurst

Architektura Intel Netburst Microarchitecture, w firmie Intel oznaczana jako P68, jest spadkobiercą mikroarchitektury P6 linii x86 procesorów Intela. Pierwszym rdzeniem korzystającym z tej mikroarchitektury był Willamette, który na rynku pojawił się pod koniec roku 2000. Rdzeń stanowił podstawę pierwszych procesorów serii Pentium 4; wszystkie dalsze układy z tej serii również korzystały z architektury NetBurst. W roku 2001 Intel zaprezentował rdzeń Foster, w którym ta architektura również znalazła swoje miejsce. W konsekwencji tych działań, NetBurst pojawił się również w linii procesorów Xeon, podobnie, jak ma to miejsce w przypadku procesorów Celeron, pochodzących od Pentium 4.

Czasami architekturę NetBurst określa się błędnie jako Intel P7, lub Intel 80786, bazując taką nazwę na porównaniu z poprzednimi pokoleniami procesorów. Nie są to jednak nazwy oficjalne. Skrót P7 wprawdzie funkcjonował wewnątrz firmy Intel, jednak wyłącznie w odniesieniu do architektury procesorów Itanium.