Neubrandenburg i Tollensesee | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj związkowy | |||||
Burmistrz | |||||
Powierzchnia |
85,65 km² | ||||
Populacja (2013-12-31) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
Nr kierunkowy |
0395 | ||||
Kod pocztowy |
17033, 17034, 17036 | ||||
Tablice rejestracyjne |
NB | ||||
Położenie na mapie Meklemburgii-Pomorza Przedniego | |||||
Położenie na mapie Niemiec | |||||
53°33′N 13°16′E/53,550000 13,266667 | |||||
Strona internetowa |
Neubrandenburg (pol. hist. Nowy Branibórz[1], Branibór Nowy[2]), Vier-Tore-Stadt[3] (pol. Miasto czterech bram) – miasto powiatowe w Niemczech w południowo-wschodniej części Meklemburgii-Pomorza Przedniego na Pojezierzu Meklemburskim, siedziba powiatu ziemskiego Mecklenburgische Seenplatte. Jest położone na północnym skraju jeziora Tollensesee w pobliżu miejsca, gdzie wypływa zeń rzeka Tollense. Miasto obejmuje także wzgórze Datzeberg, na którym wybudowano osiedle bloków mieszkalnych.
Gród Słowian Połabskich był wzmiankowany po raz pierwszy w 939 roku pod nazwą Brennaburg i w 948 roku jako Brendanburg. Fundacja miasta miała miejsce 4 stycznia 1248, kiedy margrabia brandenburski Jan I postanowił wybudować miasto strzegące północnych rubieży jego ziem. Od 1292 r. miasto jest częścią Meklemburgii.
Do dzisiaj zachowały się średniowieczne mury obronne wraz z czterema bramami miejskimi, które są wizytówką miasta („Neubrandenburg – miasto czterech bram”).
Miasto rozwijało się jako ośrodek handlowy aż do wojny trzydziestoletniej (1618–1648), kiedy to pozycja ta została utracona w wyniku nieustannych działań wojennych. Po wkroczeniu szwedzkiej armii Gustawa Adolfa do Niemiec miasto zostało obsadzone garnizonem szwedzkim, ale w 1631 r. zostało odbite przez siły Cesarskiej Ligi Katolickiej, której żołnierze dokonali masakry protestanckich żołnierzy.
Podczas II wojny światowej w granicach miasta Fünfeichen znajdowały się dwa niemieckie obozy jenieckie dla jeńców alianckich różnych narodowości: duży Stalag II-A i przyległy Oflag II-E/67 dla oficerów. W mieście znajdował się także obóz pracy przymusowej dla Sinti i Romów.
W 1945 roku po zajęciu niebronionego i w większości opuszczonego miasta, Armia Czerwona spaliła 80% zabudowy, a setki mieszkańców popełniło samobójstwa. Od tego czasu odbudowano wiele budynków o znaczeniu historycznym. Po wojnie, w latach 1945-1948, obóz specjalny NKWD Nr 9 mieścił się na terenie byłego Stalagu II-A.
Za czasów NRD w latach 1952–1990 stolica okręgu (Bezirk).
W mieście znajduje się stacja kolejowa.
W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, środków transportu, spożywczy, materiałów budowlanych, gumowy oraz farmaceutyczny[4].