Niszczyciele typu 101

Niszczyciele typu 101 (Hamburg)

„Schleswig-Holstein”, 1992 rok
Kraj budowy	Niemcy
Użytkownicy	Deutsche Marine
Stocznia	Stülcken, Hamburg
Wejście do służby	1964
Wycofanie	1994
Zbudowane okręty	4
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3340 t standardowa 4330 t pełna
Długość	133,7 m pełna 128 m na linii wodnej
Szerokość	13,42 m
Zanurzenie	4,8 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy łącznej 68 000 KM, 4 kotły parowe, 2 śruby
Prędkość	35 węzłów
Zasięg	6000 Mm / 13 w.
Załoga	284[1]
Uzbrojenie	po modernizacji (1978): • 3 działa plot. 100 mm (3 × I) • 8 dział plot. 40 mm (4 × II) • 4 wyrzutnie pocisków woda-woda MM38 Exocet • 4 wyrzutnie torped ZOP 533 mm • 2 × IV miotacze rbg 375 mm • 2 zrzutnie bomb głębinowych
Multimedia w Wikimedia Commons

Niszczyciele typu 101 (niem. Flottenzerstörer Klasse 101) – seria czterech zachodnioniemieckich niszczycieli z uzbrojeniem artyleryjskim, zbudowanych w latach 60. XX wieku w ramach pierwszego pokolenia powojennych okrętów niemieckich. Okręty od pierwszej jednostki serii określane są także jako typ Hamburg. Stanowiły jedyne niszczyciele zbudowane w Niemczech po II wojnie światowej i ostatnie niszczyciele budowane na świecie bez uzbrojenia rakietowego. W połowie lat 70. zostały przebudowane na niszczyciele rakietowe typu 101A; pozostawały w służbie do pierwszej połowy lat 90.

Niszczyciele te miały wyporność pełną 4330 ton i długość ponad 133 m; ich zasadnicze uzbrojenie stanowiły cztery uniwersalne armaty automatyczne kalibru 100 mm, ponadto armaty przeciwlotnicze, wyrzutnie torped i bomb głębinowych. Po modernizacji jedną armatę zastąpiono przez wyrzutnie rakiet przeciwokrętowych Exocet. Charakterystyczna była sylwetka okrętów, z wysoką grupą połączonych nadbudówek, przez co bywały one nazywane „wieżowcami”. Napędzały je turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości 35 węzłów.