Niszczyciele typu Hunt

Niszczyciele typu Hunt
Kraj budowy	Wielka Brytania
Użytkownicy	Royal Navy (72); Polemiko Naftiko (7); Marynarka Wojenna (3); Norweska KMW (3); Wolna Francja (1); Po 1945:; Deutsche Marine (3); Egipska Marynarka Wojenna (2); Ekwador (2); Kongelige Danske Marine (1); Indyjska Marynarka Wojenna (1); Izraelski Korpus Morski (1)
Wejście do służby	1939
Zbudowane okręty	86
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1000-1170 t; pełna: 1300-1500 t
Długość	85 m
Szerokość	9,6 m
Zanurzenie	2,5 m
Napęd	turbiny parowe o mocy łącznej 19 000 KM, 2 kotły parowe Admiralicji, 2 śruby
Prędkość	27 węzłów
Zasięg	3700 mil morskich przy prędkości 14 węzłów
Załoga	160
Uzbrojenie	6 dział 102 mm QF Mk XVI na podwójnych podstawach CP Mk XIX (3xII); 4 automatyczne działka plot 40 mm Vickers Mk VIII ("pom-pom"), poczwórnie sprzężone (1xIV); 2 – 4 automatycznych działek plot 20 mm Oerlikon; zrzutnia i 2 miotacze bomb głębinowych (do 110 bomb głębinowych)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Niszczyciele typu Hunt – brytyjskie niszczyciele eskortowe z okresu II wojny światowej. Zbudowano 86 okrętów 4 wersji produkcyjnych, z czego 74 trafiły do Royal Navy, a 12 do sojuszniczych marynarek wojennych, w tym 3 do polskiej Marynarki Wojennej.