No Prayer on the Road

No Prayer on the Road – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 19 września 1990 roku do 21 września 1991 roku i obejmowała koncerty na trzech kontynentach, w 22 krajach – po raz pierwszy zespół wystąpił zarówno w Irlandii Południowej, jak i Północnej. Była to pierwsza trasa z udziałem gitarzysty Janicka Gersa, który zastąpił Adriana Smitha. Po niezwykle spektakularnych, ogromnych koncertach w minionej dekadzie, muzycy w odpowiedzi na medialne oskarżenia o „sceniczne efekciarstwo”, postanowili powrócić do korzeni, prezentując show oparte wyłącznie o podstawowe wyposażenie sceniczne (poza efektownymi światłami), dając serię koncertów w kameralnych salach brytyjskich miast. Etap ten nosił nazwę „Intercity Express Tour”. Supportem na tej części trasy była obiecująca grupa Wolfsbane, frontmanem której okazał się sam Blaze Bayley – w przyszłości zastępca Bruce’a Dickinsona w Iron Maiden^[1].

Gościem specjalnym trasy po Europie i USA była amerykańska formacja Anthrax. Amerykanie ten etap kariery wspominali jako jedno z najlepszych wydarzeń, w którym brali udział. Koncerty zostały całkowicie wyprzedane, ale 7 z nich musiało zostać anulowanych ze względu na problemy zdrowotne muzyków. 33 koncerty na terytorium Europy kontynentalnej zobaczyło aż 530 tys. widzów zaś w każdym z obiektów grupa ustanowiła rekord frekwencji^[2]. Iron Maiden występowali w ogromnych arenach sportowych, byli gwiazdą „Roskilde Festival”, na który przybyło ponad 65 tys. widzów, zaś dwa koncerty zagrane tego samego dnia na torze Bol d’Or we Francji, zgromadziły po 40 tys. widzów. Według muzyków koncerty zagrane w latach 1990/91 można uznać za jedne z najbardziej energetycznych w historii formacji. 122 występy przyciągnęły blisko 2,5 miliona widzów^[1].