Okupacja Iraku

Okupacja Iraku
(Stabilizacja Iraku)

Śmigłowiec Westland Lynx armii brytyjskiej podchodzi do lądowania na pustynnej drodze na południe od Basry, listopad 2003
Czas	kwiecień 2003 – 21 grudnia 2011
Miejsce	Irak
Przyczyna	zwycięstwo Koalicji w II wojnie w Zatoce Perskiej
Wynik	wycofanie wojsk Koalicji, odbudowa struktur państwowych i wojskowych Iraku, wybuch wojny domowej w Iraku
Strony konfliktu
Irak Wielonarodowe siły zbrojne w Iraku:  Stany Zjednoczone  Wielka Brytania  Polska i 29 innych państw Rebelianci szyiccy:  Armia Mahdiego Dżihadyści sunniccy:  Al-Ka’ida Nacjonaliści: Partia Baas w Iraku
Dowódcy
George Casey Abu Musab az-Zarkawi † Abu Hamza al-Muhadżir † Izzat Ibrahim ad-Duri
brak współrzędnych

Okupacja Iraku (również stabilizacja Iraku) – okres w historii Iraku rozpoczęty inwazją wojsk koalicji pod przewodnictwem USA w marcu 2003 roku, która doprowadziła do obalenia rządów Partii Baas kierowanej przez Saddama Husajna, a zakończony wycofaniem wojsk amerykańskich z Iraku w 2011 roku. Był to czas zintensyfikowanej przemocy i niestabilności politycznej z silnymi wpływami zagranicznymi na sytuację w państwie irackim.

Wojska okupacyjne pochodziły głównie ze Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Polski, ale także 29 innych państw dostarczyło niewielką liczbę żołnierzy lub inny rodzaj pomocy. W tym okresie również dziesiątki tysięcy pracowników prywatnych firm wojskowych – w większości z zagranicy – było zatrudnionych przy ochronie infrastruktury i obsłudze personelu baz wojskowych^[1].