Opactwo Inchcolm

Opactwo Inchcolm

Inchcolm Abbey

Widok ogólny Opactwa Inchcolm
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Szkocja
Miejscowość	Wyspa Inchcolm
Kościół	Kościół katolicki
Rodzaj klasztoru	Opactwo
Właściciel	augustianie
	opat
Klauzura	tak
Typ zakonu	męski
Obiekty sakralne
Założyciel klasztoru	Aleksander I Szkocki
Styl	gotycki
Materiał budowlany	kamień
Data budowy	XIII wiek
Data zamknięcia	1560
Położenie na mapie Fife Opactwo Inchcolm
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii Opactwo Inchcolm
Położenie na mapie Szkocji Opactwo Inchcolm
56°01′48″N 3°18′07″W/56,030000 -3,301944
Multimedia w Wikimedia Commons

Opactwo Inchcolm (ang. Inchcolm Abbey, gael. Abaid Innis Choluim) – dawniej ważny ośrodek monastyczny wschodniej Szkocji, położony na wyspie u wybrzeża Firth of Forth, współcześnie w ruinie^[1].

Król Aleksander I Szkocki schronił się na wyspie Inchcolm (co znaczy „Wyspa Colma”) podczas burzy w 1123 r. i postanowił zbudować tu klasztor, w podziękowaniu za uratowanie mu życia. Jednak król zmarł w 1124 r., zanim dotrzymał obietnicy. Jego brat król Dawid I Szkocki zaprosił kanoników augustianów do założenia klasztoru na wyspie. Klasztor otrzymał status opactwa w 1235 r. Było ono wielokrotnie napadane przez Anglików podczas wojen z Anglią od 1300 do połowy 1500 r. Kościół opactwa powiększono około 1265 r. W 1400 r. wybudowano nowy kościół, a na miejscu pierwotnego kościoła wybudowano rezydencję opata. Chór XIII-wiecznego kościoła stał się nawą późniejszego kościoła. W 1560 r. reformacja zakończyła działalność opactwa, które opuszczone popadało w ruinę. Od tej pory, ze względu na strategiczne położenie, wyspa była wykorzystywana dla celów wojskowych: w 1795 r. podczas wojen napoleońskich zainstalowano baterię dział, a wyspę silnie ufortyfikowano na początku XX wieku, aby wzmocnić obronę Edynburga^[1].

Opactwo jest najlepiej zachowaną ruiną klasztorną w Szkocji; przetrwały trzy zadaszone krużganki, ośmioboczny kapitularz z 1200 r. a także dormitorium, refektarz i inne pomieszczenia^[1].