Opozycja polityczna w PRL (również: opozycja demokratyczna, opozycja antykomunistyczna[1]) – partie polityczne, organizacje, grupy i środowiska społeczne dążące do obalenia lub zreformowania niedemokratycznego systemu władzy w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1945–1989. Ruchy te formułowały programy zasadniczych przemian politycznych, gospodarczych i społecznych[2].
Znaczący rozwój ugrupowań opozycyjnych nastąpił w drugiej połowie lat 70. i na początku lat 80., powstały wówczas m.in.
- Polskie Porozumienie Niepodległościowe (1975)
- Komitet Obrony Robotników (1976)
- Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (1977)
- Towarzystwo Kursów Naukowych (1978)
- Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża (1978)
- Konfederacja Polski Niepodległej (1979)
- Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” (1980)[2].
- ↑ Druk nr 535.
- ↑ a b opozycja polityczna w Polsce, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-06-21].