Ozonowanie wody – jeden ze sposobów oczyszczania wody z drobnoustrojów (dezynfekcji wody). Woda mieszana jest z ozonem w mieszalnikach inżektorowych i nasycona przepływa przez zbiornik kontaktowy, gdzie zachodzi proces dezynfekcji. Zużycie ozonu wynosi 0,6–4 g/m³, czas kontaktu z wodą ok. 10 min. Cząsteczka ozonu ulega rozpadowi tworząc tlen cząsteczkowy.
Ozonowanie wykorzystywane jest m.in. do uzdatniania wody kranowej czy wody w basenach pływackich, ponieważ lepiej niż chlor usuwa bakterie, zapachy czy przetrwalniki. Na korzyść stosowania ozonu przemawia też znaczny stopień natlenienia, hamującego rozwój drobnoustrojów beztlenowych, niekorzystnych dla zdrowia człowieka.
Ozon to jeden z najbardziej skutecznych utleniaczy. Jego dodatkowym atutem jest przyjazność środowisku – po zastosowaniu rozkłada się do tlenu.
W Polsce zaczęto badać możliwość uzdatniania wody pitnej przez ozonowanie w 1956 r. w Krakowie. Stwierdzono poprawę walorów smakowych i zapachowych wody z Wisły[1]. Instalacja do ozonowania zaczęła normalną pracę 29 kwietnia 1959 r.[2] W kolejnych dekadach powstawały następne instalacje ozonowania wody – w ramach modernizacji istniejących już obiektów lub jako integralna część nowy instalacji.
Ze względu na swoje właściwości od 2004 roku na mocy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 kwietnia[3] dopuszczalne jest także stosowanie śladowych ilości ozonu w procesie napowietrzania wód źródlanych i mineralnych.
- ↑ Andrzej K. Biń, Zastosowanie ozonowania oraz procesów pogłębionego utleniania do uzdatniania wody pitnej i oczyszczania ścieków w Polsce, „Rocznik Ochrona Srodowiska”, 1, 1999, s. 7–25 [dostęp 2021-04-06].
- ↑ Pierwsze w Polsce urządzenia do ozonowania wody, „Gazeta Zielonogórska”, 8 (102), 30 kwietnia 1959, s. 3 [dostęp 2021-04-06].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie naturalnych wód mineralnych, naturalnych wód źródlanych i wód stołowych (Dz.U. z 2004 r. nr 120, poz. 1256).