Perspektywa powietrzna

Perspektywa powietrzna – technika malarska, która służy zwiększeniu iluzji głębi.

Przestrzeń wpływa na odbiór tonów i kolorów. W miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym. Wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów stają się mniej wyraźne, jakby zamglone.

Jej stosowania można dopatrzeć się już w starożytności (malowidła ścienne w Pompejach). Wyraźnie obecna jest w malarstwie niderlandzkim XV w. W renesansie problemem zajmowali się mistrzowie włoscy Filippo Brunelleschi, Leone Battista Alberti, Piero della Francesca oraz Leonardo da Vinci. Większość prac Leonarda da Vinci zawiera perspektywę powietrzną. Jej brak w obrazach (np. Dama z gronostajem) budził u niektórych historyków sztuki wątpliwości co do ich autorstwa^{[potrzebny przypis]}.

• 
  Pokłon Trzech Króli
• 
  Ostatnia wieczerza
• 

Perspektywa powietrzna występuje też w fotografii^[1]. Na zdjęciach pierwszy plan zawsze wydaje się ciemniejszy od kolejnych, przez co powstaje wrażenie głębi obrazu^[1].