Poena cullei

Kara worka, reprodukcja XVI-wiecznego miedziorytu. Ilustracja z Monographien zur deutschen Kulturgeschichte, herausgegeben von Georg Steinhausen

Poena cullei (łac. „kara worka”) – forma wykonania kary śmierci, praktykowana między innymi w starożytnym Rzymie, nakładana głównie za ojcobójstwo[1]. Polegała na zaszyciu skazanego żywcem w skórzanym worku i wrzuceniu do morza lub rzeki[2]. Inną nazwą używaną na określenie tej formy egzekucji była poena parricidii[2]. Stosowano ją wobec ludzi, którzy popełnili przestępstwo zwane parricidium, najczęściej rozumiane jako ojcobójstwo lub matkobójstwo, ale mogące niekiedy oznaczać też np. zdradę[2][3]. Skazanego zazwyczaj zaszywano w worku wraz z żywymi zwierzętami[4][2].

  1. W. Wołodkiewicz, Prawo rzymskie – słownik encyklopedyczny, Warszawa 1986.
  2. a b c d Maciej Jońca, Poena cullei. Kara czy rytuał?, „Zeszyty Prawnicze”, 5 (1), 2005, s. 83–100, DOI10.21697/zp.2005.5.1.04.
  3. Antoni Dębiński, Poena Cullei w rzymskim prawie karnym, „Prawo Kanoniczne”, 37 (3–4), 1994, s. 133–146, DOI10.21697/pk.1994.37.3-4.09.
  4. Andrzej Dziadzio: Powszechna historia prawa. Warszawa: PWN, 2008, s. 131. ISBN 978-83-01-15568-1.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne