Polska literatura emigracyjna po 1939 roku – twórczość autorów, którzy z powodu II wojny światowej i zmian sytuacji geopolitycznej po wojnie znaleźli się poza granicami Polski (jak Kazimierz Wierzyński lub Józef Mackiewicz). Po zakończeniu wojny, ze względu na zmiany polityczno-terytorialne Polski, pozostali w nowych krajach osiedlenia i tam kontynuowali swoją pracę twórczą.
Początkowo byli to pisarze już uznani w RP sprzed 1939 r., potem dołączyły do nich grupy nowych pisarzy. Charakter tego uchodźstwa, które w pierwszych latach emigracji uważało nową sytuację za chwilową i oczekiwało rychłego powrotu do wyzwolonej z sowieckiej dominacji Polski, powodował świadome odrzucenie asymilacji w nowych krajach i takie wychowywanie swoich dzieci. Stąd wielu młodych ludzi, którzy opuścili kraj jako dzieci lub nawet urodzili się w czasie wojny, dorastając i wybierając pisarstwo jako swe powołanie – wybierali język polski jako narzędzie twórczości (Bogdan Czaykowski i Andrzej Busza). Z czasem dołączyli do nich emigranci polityczni i ekonomiczni z PRL, a wśród nich również pisarze, poeci, dramaturdzy, eseiści, publicyści i wydawcy (Czesław Miłosz). Nieliczni tylko wrócili do PRL (Melchior Wańkowicz), ale i oni pozostawili po sobie emigracyjny dorobek twórczy.