Pompejusze

Pompejusze, łac. Pompeii – rzymski ród plebejski^[1].

Brak o nim wzmianek przed II wiekiem p.n.e. Pierwszym jego przedstawicielem na urzędzie konsula był Kwintus Pompejusz w roku 141 p.n.e., który wedle Cycerona (w jednej z mów przeciw Werresowi i mowie W obronie Sulpicjusza Rufusa Mureny oraz dialogu Brutus) był człowiekiem skromnego, niejasnego pochodzenia^[2].

Wiadomo, że w okresie republiki w skład rodu wchodziły trzy, odrębne rodziny. Więcej wiadomo o dwóch z nich: tej, której przedstawicielem był konsul 141 roku p.n.e. i w której pojawił się cognomen Rufus oraz rodzinie triumwira Gnejusza Pompejusza. Jego ojciec nosił osobisty cognomen Strabon, on zaś otrzymał dziedziczny Magnus (Wielki)^[2].

W źródłach notowane są także inne przydomki: Faustulus (na monetach z imieniem niejakiego Sekstusa Pompejusza) i Pius, przybrany przez Sekstusa, syna triumwira (na znak podjęcia roli mściciela ojca i brata) oraz cały szereg innych, związanych z wyzwoleńcami lub mieszkańcami prowincji, którzy otrzymali obywatelstwo rzymskie za sprawą Pompejuszów^[2].