W 2023 roku zdecydowano o wygaszeniu portali.
Ta strona została zamknięta i pozostawiona jedynie dla historycznego odniesienia. Jeśli chcesz wznowić dyskusję dotyczącą statusu tej strony, zasięgnij opinii społeczności w Kawiarence.
Kinematografia to dziedzina działalności związana z produkcją filmów oraz ich rozpowszechnianiem i wyświetlaniem w kinach. Przemysł filmowy w poszczególnych krajach określa się mianem "kinematografii narodowej". W Wikipedii mamy już ok. 62000 artykułów związanych z kinematografią, w tym 314 wyróżnionych (215 dobrych i 99 medalowych).
Film powstał na przełomie lat 1907 i 1908, a zrealizował go kantor kinematograficzny Siła, założony przez Mordechaja Towbina. Mimo że Pruską kulturę próbowano dystrybuować na obszarze zaboru rosyjskiego, którego treść filmu nie dotyczyła, cenzura rosyjska nie pozwoliła na jej rozpowszechnianie. Kopie filmu sprzedano więc poza jego granicami. Jedna z kopii trafiła do archiwum filmowego w Bois-d’Arcy i tam przeleżała do 2000 roku, kiedy została odnaleziona przez historyków filmu, Małgorzatę i Marka Hendrykowskich z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2008 roku do Polski trafiła zrekonstruowana cyfrowo wersja filmu.
Louis de Funès (wym. lwi də fy.nɛs), właśc. Louis Germain David de Funès de Galarza, ps. „Fufu (ur. 31 lipca 1914 w Courbevoie, zm. 27 stycznia 1983 w Nantes) – francuski aktor filmowy i teatralny, obok Bourvila i Fernandela zaliczany do grona najwybitniejszych komików w historii francuskiej kinematografii. Był jednym z bardziej cenionych artystów tamtejszego kina w drugiej połowie XX wieku; filmy z jego udziałem od wczesnych lat 60. do 80. przyciągnęły do kin ponad 270 milionów widzów. Styl gry de Funèsa cechował się ekspresyjnością, szerokim zakresem mimiki twarzy, przesadną gestykulacją, grymasami, okrzykami, podskokami, zniecierpliwieniem, a także wyniosłością, samolubnością i specyficznym chodem. W 1980 nagrodzony honorowym Cezarem za całokształt pracy aktorskiej.
W 1942 zdał egzamin wstępny do szkoły teatralnej René Simona. Dwa lata później otrzymał rolę w spektaklu L’Amant de paille. W 1946 zadebiutował na dużym ekranie, występując jako statysta w komedii Kuszenie Barbizona. Przez blisko dwadzieścia lat odgrywał w filmach role drugo- i trzecioplanowe. Swoją pierwszą ważną kreację, którą zwrócił uwagę krytyków, stworzył w komediodramacie Czarny rynek w Paryżu (1956). Sukcesem okazała się także sztuka teatralna Oscar (1959), w której zagrał rolę wiodącą. W latach 60. i 70., dzięki współpracy m.in. z reżyserem Jeanem Giraultem, wystąpił w wielu produkcjach, które przeszły do historii francuskiej komedii; wśród nich były m.in. Koko (1963), Żandarm z Saint-Tropez (1964; i kontynuacje z 1965, 1968, 1970, 1979, 1982), trylogia Fantomas (1964, 1965, 1967), Gamoń (1965), Sławna restauracja (1966), Wielka włóczęga (1966), Wielkie wakacje (1967), Mały pływak (1968), Hibernatus (1969), Jo (1971), Mania wielkości (1971), Przygody rabina Jakuba (1973), Skrzydełko czy nóżka (1976), Panowie, dbajcie o żony (1978) i Kapuśniaczek (1981).
Oprócz Francji, produkcje z udziałem de Funèsa cieszyły się dużym uznaniem w wielu krajach europejskich, m.in. w ówczesnym Związku Radzieckim. Znacznie mniejszą rozpoznawalność miały w krajach anglosaskich, z wyjątkiem komedii Przygody rabina Jakuba, nominowanej do Złotego Globu dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Louis de Funès zmarł 27 stycznia 1983 w wieku 68 lat.
Buster Keaton, właśc. Joseph Francis Keaton (ur. 4 października 1895, zm. 1 lutego 1966) – amerykański aktor filmowy; reżyser, scenarzysta i komik, zwany „człowiekiem o kamiennej twarzy”.
Oś fabularną serialu stanowi pomysł, wedle którego wymyśleni przez dzieci przyjaciele pojawiają się w rzeczywistości, a gdy dzieci dorastają, porzucone przez nich twory wyobraźni trafiają do przeznaczonego dla nich domu opieki. Dla zapewnienia porządku i stałości zestawienia uwzględniono w nim wyłącznie postacie, które wystąpiły w co najmniej trzech odcinkach i miały jednocześnie dedykowany im co najmniej jeden odcinek, z jednoczesnym uwzględnieniem tytułowej postaci serialu.
Głównym bohaterem serialu jest Bloo, zmyślony przyjaciel wymyślony przez chłopca Maksa. Bloo trafia do tytułowego ośrodka dla wytworów ludzkiej wyobraźni, kierowanego przez ekscentryczną panią Foster i stworzonego przez nią pedantycznego Pana Zająca. Do innych głównych postaci serialu należą zmyśleni przyjaciele Chudy, Eduardo i Koko, a także odpowiadająca za porządki w ośrodku wnuczka pani Foster, Franka. W niektórych odcinkach serialu pojawiają się zmyśleni przyjaciele Ser i Jackie Kaktus, dziewczynka Goo oraz Tadek, brat Maksa. W poszczególnych epizodach przewijają się inne, mniej istotne dla fabuły postacie. Bohaterowie serialu spotkali się na ogół z pozytywnym przyjęciem przez krytyków.
| XIX wiek | 1888 • 1889 • 1890 • 1891 • 1892 • 1893 • 1894 • 1895 • 1896 • 1897 • 1898 • 1899 • 1900
|
| XX wiek | 1901 • 1902 • 1903 • 1904 • 1905 • 1906 • 1907 • 1908 • 1909 • 1910 • 1911 • 1912 • 1913 • 1914 • 1915 • 1916 • 1917 • 1918 • 1919 • 1920 • 1921 • 1922 • 1923 • 1924 • 1925 • 1926 • 1927 • 1928 • 1929 • 1930 • 1931 • 1932 • 1933 • 1934 • 1935 • 1936 • 1937 • 1938 • 1939 • 1940 • 1941 • 1942 • 1943 • 1944 • 1945 • 1946 • 1947 • 1948 • 1949 • 1950 • 1951 • 1952 • 1953 • 1954 • 1955 • 1956 • 1957 • 1958 • 1959 • 1960 • 1961 • 1962 • 1963 • 1964 • 1965 • 1966 • 1967 • 1968 • 1969 • 1970 • 1971 • 1972 • 1973 • 1974 • 1975 • 1976 • 1977 • 1978 • 1979 • 1980 • 1981 • 1982 • 1983 • 1984 • 1985 • 1986 • 1987 • 1988 • 1989 • 1990 • 1991 • 1992 • 1993 • 1994 • 1995 • 1996 • 1997 • 1998 • 1999 • 2000
|
| XXI wiek | 2001 • 2002 • 2003 • 2004 • 2005 • 2006 • 2007 • 2008 • 2009 • 2010 • 2011 • 2012 • 2013 • 2014 • 2015 • 2016 • 2017 • 2018 • 2019 • 2020 • 2021 • 2022 |
 |
|
