Back Rayton-Fissore Magnum English لافورزا Persian Rayton Fissore Magnum French Rayton Fissore Magnum Italian Rayton Fissore Magnum Dutch
 Rayton Fissore Magnum 4x4 2.5 Turbodiesel model na rok 1986 | |
| Inne nazwy |
Laforza |
|---|---|
| Producent | |
| Okres produkcji |
1985-2003 |
| Dane techniczne | |
| Segment |
luksusowy SUV |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowy SUV |
| Skrzynia biegów | |
| Napęd | |
| Długość |
4570 mm[2] |
| Szerokość |
2010 mm[2] |
| Wysokość |
1887 mm[3] |
| Rozstaw osi |
2700 mm[2] |
| Masa własna |
2230 kg[3] |
| Ładowność |
650 kg[3] |
Rayton Fissore Magnum 4x4 − luksusowy 4-drzwiowy samochód sportowo-użytkowy z napędem AWD produkowany od końca 1985 roku[4]. Powstał jako konkurent dla Range Rovera i najlepiej wyposażonych wersji Chevroleta Suburban[1]. Po raz pierwszy pojazd został zaprezentowany w lipcu 1984 roku[5]. Nadwozie zaprojektował Tom Tjardaa[6]. Samochód powstał na bazie skróconej i obniżonej ramy pochodzącej z będącego wówczas w fazie projektowania terenowego modelu wojskowego Iveco "40 PM 10". W pierwszych prototypach Magnum montowano turbodoładowaną jednostkę wysokoprężną pochodzącą z modelu Turbodaily, ostatecznie zdecydowano się jednak na podobny silnik Sofim o pojemności 2445 cm³ – było to główne źródło napędu większości wyprodukowanych modeli Magnum 4x4[7]. Dyferencjał przedni jak i tylny oraz układy hamulcowy i zawieszenia przejęto z ciężarówki Iveco, opartej na modelu Iveco Daily z napędem AWD[7].
Oprócz wysokoprężnego silnika Sofim, dostępne były także silniki Fiata/Lancii Abarth (R4 z doładowaniem mechanicznym) oraz Alfy Romeo (V6 2.5). Wersja V6 nosiła nazwę Magnum VIP[5]. Podczas Targów Motoryzacyjnych w Turynie w 1988 roku zaprezentowano odświeżoną wersję modelu, jednostki Fiata i Alfy Romeo zastąpiono wysokoprężnymi VM Motori, dodano także do oferty silnik R6 BMW M30B34[8]. Początkowo silnik VM miał pojemność 2,4 l, w późniejszym czasie zastosowano większy motor 2.5[9].
W Stanach Zjednoczonych pojazd sprzedawany był od 1989 roku pod nazwą Laforza. Nadwozie pojazdu montowane było we Włoszech, następnie wysyłane było do Stanów Zjednoczonych, gdzie uzupełniano je w silniki, początkowo były to benzynowe jednostki V8 5.0 Windsor Forda zblokowane z 4-biegową automatyczną skrzynią biegów[1]. Pierwsza seria nie odniosła w USA większego sukcesu, w 1993 roku Dave Hops zakupił pozostałe 50 egzemplarzy od poprzedniego dystrybutora, po czym wznowił sprzedaż pod nazwą LaForza GT[10][6]. Moc silnika wynosiła około 225 KM, opcjonalnie dostępna była wersja z doładowaniem mechanicznym, moc wzrastała wówczas do 300 KM[6]. Produkcję modelu zakończono w 2003 roku[9].
- ↑ a b c '88 Sport Utility. „Popular Mechanics”. 164 (9), s. 88, wrzesień 1987. Hearst Magazines. ISSN 0032-4558. (ang.).
- ↑ a b c d 1987 Rayton Fissore Magnum 3.5 specifications & performance data review. automobile-catalog.com. [dostęp 2014-01-06]. (ang.).
- ↑ a b c Encyklopedia samochodów terenowych. Jiří Fiala. Warszawa: Bellona, 2010, s. 89. ISBN 978-83-11-11912-3.
- ↑ Automobile Quarterly, Tom 38, Wydanie 4, s.46
- ↑ a b Automobil Revue 1987. T. 82. Brno, Szwajcaria: Hallwag AG, 5 marca, 1987, s. 481-482. ISBN 3-444-00458-3. (niem.).
- ↑ a b c Matt Stone: LaForza! - Truck & Suv Trends. motortrend.com, maj 2000. [dostęp 2014-01-06]. (ang.).
- ↑ a b Anteprima: Il ≪militare≫ lascia la divisa per andare fuoristrada. „Quattroruote”. 29 (342), s. 77–78, kwiecień 1984. Mediolan, Włochy: Editoriale Domus. (wł.).
- ↑ Salon: Toutes les Voitures du Monde 89/90. „l'Auto Journal”, September, 1989. Paris: Homme N°1. (fr.).
- ↑ a b Claudio Pavanello: Rayton Fissore Magnum. automoto.it, 2012-09-14. [dostęp 2014-01-06]. (wł.).
- ↑ James Mackintosh: Sunday eBay Wouldya: LaForza GT. carthrottle.com, 2013. [dostęp 2014-01-06]. (ang.).