Regionalizacja fizycznogeograficzna Karpat – wielostopniowy podział Karpat na regiony pod względem fizycznogeograficznym, opracowany przez geografa Jerzego Kondrackiego z Uniwersytetu Warszawskiego w drugiej połowie XX wieku. Jako czynniki przewodnie regionalizacji autor zastosował kryteria geologiczno-geomorfologiczne[1].
J. Kondracki najogólniej podzielił Karpaty na Karpaty Zachodnie i Karpaty Południowo-Wschodnie, prowadząc granicę między nimi linią: dolina Osławy–Przełęcz Łupkowska–dolina Laborca, zgodnie z poglądami Antoniego Rehmana. W tym rejonie łańcuch karpacki najbardziej zwęża się i obniża, a także skręca na południowy wschód[2].
Owalnie zarysowany obszar Karpat Zachodnich kontrastuje z trójkątnym areałem Karpat Południowo-Wschodnich, w obrębie których można z kolei wyróżnić trzy odrębne człony: Karpaty Wschodnie, Karpaty Południowe oraz Góry i Wyżyny Siedmiogrodzkie. Te trzy części oraz Karpaty Zachodnie stanowią cztery rozległe prowincje karpackie, które w dalszej kolejności J. Kondracki podzielił na podprowincje, makroregiony i mezoregiony[1].