SIMATIC

Ten artykuł od 2025-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

SIMATIC – sterowniki wykorzystywane do budowy systemów automatyzacji procesów technologicznych i maszyn produkcyjnych.

Pierwszy system sterowania procesami przemysłowymi – SIMATIC G – został wprowadzony na rynek w 1958 roku przez Siemens AG. SIMATIC G był pierwszym na świecie rozwiązaniem modułowym, choć jeszcze nieprogramowalnym systemem sterowania. Zbudowany został na bazie półprzewodników germanowych w technologii RTL (Resistor-Transistor Logic). Kolejne generacje sterowników SIMATIC tj. SIMATIC N oraz SIMATIC H zostały zaprezentowane w 1964 roku i wykorzystywały już technologię DTL (Diode-Transistor Logic).

Natomiast SIMATIC C1 i C2 zbudowane zostały na bazie układów scalonych w technologii HHL (High-Noise-Immunity and Surge-Proof Logic). Obok tych sterowników rozwijana była seria wykorzystująca logikę TTL – SIMATIC C3. Systemy te łączyła jedna cecha – żaden z nich nie był swobodnie programowalny. Swobodnie programowalne sterowniki (PLC) powstały dopiero w 1973 roku – jako seria SIMATIC S3. Sześć lat później, w roku 1979, pojawiły się sterowniki serii S5, a wraz z nimi możliwość programowania w trzech językach tj.: STL (lista instrukcji), LAD (język drabinkowy) oraz FBD (język bloczków logicznych).

W 1995 roku na rynek wprowadzone zostały sterowniki SIMATIC S7, przeznaczone już dla wszystkich gałęzi przemysłu, określanych jako Totally Integrated Automation (TIA).