SM U-9 (1910)

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-9 z 1910 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM U-9

Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	Kaiserliche Werft Danzig
Położenie stępki	15 lipca 1908
Wodowanie	22 lutego 1910
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	18 kwietnia 1910
Los okrętu	złomowany w 1919
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	493 t 611 t
Długość	57,4 m
Szerokość	6 m
Zanurzenie	3,1 m
Zanurzenie maksymalne	50 m
Napęd
na powierzchni: 4 silniki gaźnikowe o łącznej mocy 1200 KM pod wodą: 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1160 KM
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	14,2 węzła 8,1 węzła
Zasięg	na powierzchni: 3250 Mm (przy prędkości 9 węzłów) pod wodą: 80 Mm (przy prędkości 5 węzłów)
Uzbrojenie
4 wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm
Załoga	4 oficerów, 25 podoficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

SM U-9 − niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu I wojny światowej.

Okręt podwodny U-9 został zamówiony przez Kaiserliche Marine w Stoczni Cesarskiej w Gdańsku w 1908 roku, jako jedna z czterech jednostek typu U-9. Wodowanie odbyło się 22 lutego 1910 roku, zaś podniesienie bandery wojennej 18 kwietnia tegoż roku. Okręty typu U-9, wraz z czterema podobnymi, należącymi do typu U-5, tworzyły pierwszy trzon powstających sił podwodnych Cesarskiej Marynarki Wojennej.

W sierpniu 1914 roku dowódcą okrętu został Kapitänleutnant Otto Weddigen. Pod jego komendą załoga U-9 wsławiła się zatopieniem trzech brytyjskich krążowników pancernych 22 września 1914 roku. Za ten wyczyn okręt i jego dowódca zostali odznaczeni Krzyżami Żelaznymi przez cesarza Wilhelma II. 15 października 1914 roku, podczas kolejnego patrolu, U-9 zatopił krążownik pancernopokładowy HMS "Hawke", co przyniosło Ottonowi Weddigenowi odznaczenie orderem Pour le Mérite.

Pod komendą następnego dowódcy, Kapitänleutnanta Johannesa Spießa, U-9 odnosił sukcesy w ciągu kolejnych patroli na Morzu Północnym i Bałtyku w 1915 roku, by od kwietnia 1916 roku zostać, jako przestarzały, przesunięty do zadań treningowych. Po rozejmie w Compiègne został poddany aliantom. Przeznaczony do złomowania, został rozebrany w Morecambe w 1919 roku.