SM UB-64

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UB-64 z 1917 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UB-64

UB-64
Klasa	okręt podwodny
Typ	UB III
Projekt	44
Historia
Stocznia	Vulcan, Hamburg
Położenie stępki	1916
Wodowanie	9 czerwca 1917
Kaiserliche Marine
Nazwa	SM UB-64
Wejście do służby	5 sierpnia 1917
Wycofanie ze służby	listopad 1918
Los okrętu	poddany w 1918 Wielkiej Brytanii, złomowany w 1921
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	508 ton 639 ton
Długość	55,52 metra
Szerokość	5,76 metra
Zanurzenie	3,7 metra
Zanurzenie testowe	50 metrów
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 809 kW (1100 KM) 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 580 kW (788 KM) 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13,3 węzła 8 węzłów
Zasięg	na powierzchni: 8420 Mm przy 6 węzłach w zanurzeniu: 55 Mm przy 4 węzłach
Uzbrojenie
1 działo kal. 8,8 cm, 10 torped
Wyrzutnie torpedowe	5 × 500 mm
Załoga	34
Multimedia w Wikimedia Commons

SM UB-64 – niemiecki okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jedna z 96 zbudowanych jednostek typu UB III.

Okręt miał wyporność 508 ton w położeniu nawodnym i 639 ton pod wodą, a jego główną bronią było 10 torped o kalibrze 500 mm wystrzeliwanych z pięciu wyrzutni. Napędzana silnikami wysokoprężnymi i elektrycznymi jednostka rozwijała prędkość 13,3 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu, osiągając zasięg nawodny wynoszący 8420 Mm przy prędkości 6 węzłów (i 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą).

UB-64 został zwodowany 9 czerwca 1917 roku w stoczni Vulcan w Hamburgu, a do służby w Kaiserliche Marine wcielono go 5 sierpnia 1917 roku. W czasie służby operacyjnej w 5. Flotylli U-Bootów i 2. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte odbył osiem patroli bojowych, podczas których zatopił 29 statków o łącznej pojemności 33 749 BRT oraz zdobył jeden statek o pojemności 371 BRT, a cztery statki o łącznej pojemności 48 497 BRT uszkodził. SM UB-64 został poddany Wielkiej Brytanii w listopadzie 1918 roku w wyniku podpisania rozejmu w Compiègne, a następnie złomowany w Fareham w 1921 roku.