Sejmiki ziemskie (łac.comitia minora)[1] w przedrozbiorowej Polsce (od końca XIV wieku) – zjazdy całej szlachty z terenu danej ziemi bądź województwa. Uformowały się one ostatecznie w czasie bezkrólewia po śmierci Ludwika Węgierskiego i negocjacji z dworem Ludwika w Budzie[2].
Sejmiki uchwalały lokalne podatki i tworzyły sądy sejmikowe. Uchwały sejmikowe zwano laudami. Od końca XVI wieku wpisywano je zwykle do ksiąg grodzkich. Sejmiki ziemskie były równoprawne z sejmami prowincjonalnymi i sejmem walnym, a król mógł zwołać którykolwiek z nich dla zatwierdzenia swych propozycji.
↑Historia sejmu polskiego. Praca zbiorowa pod redakcją Jerzego Michalskiego. Tom I do schyłku szlacheckiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1984, s. 200.
↑Lida Korczak, Początki litewskiego parlamentaryzmu na tle porównawczym, w: ПАРЛАМЕНЦКІЯ
СТРУКТУРЫ ЎЛАДЫ ў сістэме дзяржаўнага кіравання Вялікага княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай у XV–XVIII стагоддзях, Mińsk 2008, s. 34.