Shin-hanga

Shin-hanga (jap. 新版画; dosł. nowe grafiki, nowe drzeworyty)^[1][2][a] – ruch artystyczny z początku XX wieku w Japonii (okresy Taishō i Shōwa), będący swoistym odrodzeniem tradycyjnej sztuki ukiyo-e z okresów Edo i Meiji (XVII–XIX wiek). Utrzymywał tradycyjny system współpracy ukiyo-e (system hanmoto), w którym w procesie powstania grafiki biorą kolejno udział artysta, rzeźbiarz, drukarz i wydawca, w przeciwieństwie do ruchu sōsaku-hanga (kreatywne drzeworyty), który propagował zasady „samodzielnego rysowania” (jiga), „samodzielnego rzeźbienia” (jikoku) i „samodzielnego drukowania” (jizuri), zgodnie z którymi artysta, chcąc wyrazić siebie, powinien samodzielnie tworzyć sztukę na wszystkich etapach jej powstawania.

Główny okres rozkwitu ruchu to 1915–1942 r., z krótkim powrotem popularności w latach 1946–1950. Zainspirowani europejskim impresjonizmem artyści włączyli do swojego arsenału zachodnie elementy i techniki, takie jak metody operowania światłem, nastrojem i wrażeniem grafiki, ale portretowali ściśle tradycyjną tematykę: krajobrazy (fūkei-ga), znane miejsca (meishō), piękne kobiety (bijin-ga), aktorów kabuki (yakusha-e), ptaki i kwiaty (kachō-e).