Skok w dal z miejsca

Skok w dal z miejsca

Skok w dal z miejsca – konkurencja lekkoatletyczna, rozgrywana na letnich igrzyskach olimpijskich od 1900 do 1912. Polega na odbiciu się sprzed wyznaczonej linii, stojąc na ziemi obiema nogami i oddaniu jak najdłuższego skoku, lądując na obu stopach. W konkursach olimpijskich liczony był najdłuższy z trzech oddanych skoków.

Poza igrzyskami olimpijskimi skok w dal z miejsca rozgrywany był na wielu innych międzynarodowych zawodach, m.in. na Olimpiadzie Letniej w 1906^[1], mistrzostwach Ameryki Południowej (1919 i 1920)^[2], igrzyskach krajów sprzymierzonych (1919)^[3] czy na Światowych Igrzyskach Kobiet (1922 i 1926)^[4].

Konkurencja ta pojawiała się także wielokrotnie w programie mistrzostw krajowych, m.in. podczas: mistrzostw Polski (1920, 1921 wśród mężczyzn^[5] oraz od 1927 do 1947 wśród kobiet^[6]), Włoch (siedmiokrotnie w latach 1913–1929)^[7] oraz Francji (kilkunastokrotnie, po raz ostatni na mistrzostwach kobiet w 1926), a także podczas halowych czempionatów Stanów Zjednoczonych (ostatni raz w 1931 w rywalizacji mężczyzn oraz w 1964 – w rywalizacji kobiet)^[8][9], Polski (w okresie międzywojennym)^[10], Szwecji (po raz ostatni w 1965)^[11] czy Norwegii (także współcześnie)^[12].

Skok w dal z miejsca rozgrywany jest podczas Olimpiad Specjalnych.

Ray Ewry ustanowił rekord świata w skoku w dal z miejsca, skacząc na odległość 3,47 metra w Saint Louis w 1904^[13]. Aktualny rekord dzierży norweski skoczek Arne Tvervaag, który oddał skok na odległość 3,71 metra w Noresund 11 listopada 1968^[14].