Stile rappresentativo, stile nuovo, stile moderno, stile monodico, stile recitativo – terminy używane w literaturze muzycznej od początku XVII wieku na określenie stylu muzycznego wczesnej opery, którego cechą charakterystyczną była dramaturgia partii wokalnych[1][2][3]. Termin stile rappresentativo po raz pierwszy pojawił się w druku na okładce libretta Eurydyki Giulia Cacciniego[4]. Styl był realizacją koncepcji estetycznej promowanej przez cameratę florencką, która nawiązywała do muzyki starożytnej Grecji i poglądów Platona na muzykę[5]. Jego emanacją była śpiewna, teatralna deklamacja, która wkrótce wykrystalizowała się w dwie formy wokalne: recytatyw oraz arię[3]. Ze stile rappresentativo narodziły się pierwsze opery (dramma per musica), a za jej najwybitniejszego przedstawiciela uznaje się Claudio Monteverdiego[5]. Poza nim, stile moderno (nazywanemu tak dla przeciwstawienia palestrinowskiemu stile antico) uprawiali m.in. Jacopo Peri, Giulio Caccini oraz Emilio de’ Cavalieri[3].
- ↑ Chodkowski 2006 ↓, s. 838.
- ↑ Kennedy 2013 ↓, s. 812.
- ↑ a b c Warrack i West 1992 ↓, s. 679.
- ↑ Carter 2001 ↓, lead.
- ↑ a b Ekiert 2006 ↓, s. 477.