wieś | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2018[2]) |
358 |
Strefa numeracyjna |
58 |
Kod pocztowy |
84-242[3] |
Tablice rejestracyjne |
GWE |
SIMC |
0166982 |
Położenie na mapie gminy Luzino ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu wejherowskiego ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Sychowo (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Sychòwò) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Luzino. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Najstarszą historię tej wsi obrazuje wykopalisko archeologiczne z 1973 roku. Odnaleziono wówczas dwa, unikatowej wartości (jedyne w Polsce) okazy archeologiczne. Były to popielnica domkowa datowana na lata 650-550 p.n.e., oraz popielnica z wyobrażeniem rąk, w której złożono spalone kości kobiety w wieku 35-45 lat. Oryginały znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Gdańsku. Kopie tych zabytków można oglądać w luzińskiej bibliotece.
Pierwsza zapisana nazwa wsi brzmiała Świechowo, a jej właścicielami byli Świechowscy. Należała do typowych wsi folwarcznych, a jej mieszkańcy utrzymywali (i utrzymują) się głównie z rolnictwa. Przedostatnimi właścicielami była rodzina Sychowskich, a w okresie międzywojennym Bernard Gniota.
W Sychowie zachował się dworek z końca XIX wieku, adaptowany po II wojnie światowej na potrzeby oświaty. Szkole Podstawowej w Sychowie nadano im. Płk Stanisława Dąbka (dowódcy obrony lądowej wybrzeża z 1939 roku). Warto tu dodać, że wieś tę w 1780 roku zamieszkiwało 71 osób, współcześnie posiada 358 mieszkańców.
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie p1