Synteza granularna

Ten artykuł od 2019-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Synteza granularna – technika generowania dźwięku w cyfrowych instrumentach muzycznych w mikroskali.

Syntezator granularny nie generuje ciągłej fali, ale zbiór bardzo krótkich, trwających od 1 do 50 milisekund fragmentów, zwanych granulkami (ang. grains). Granulki mogą być odtwarzane jedna po drugiej, mogą też na siebie nachodzić lub być odtwarzane równocześnie, z różną prędkością, fazą i głośnością. Rezultatem syntezy granularnej nie jest pojedynczy ton, ale chmura granularna składająca się z tysięcy granulek, którą kontroluje się w sposób odmienny od tradycyjnych instrumentów i technik syntezy: można zmieniać wysokość dźwięku poszczególnych granulek, ich obwiednię, długość, wzajemną pozycję granulek i ich gęstość. Powstaje więc klaster dźwięku o złożonej charakterystyce.

Najpopularniejszą implementacją syntezy granularnej jest sampling granularny, w którym poszczególne granulki nie są syntetyzowane przez np. oscylator, ale wycinane z dowolnego nagrania (sampla). Technika ta znalazła szerokie zastosowanie w programach zmieniających tempo nagrania bez zmiany wysokości dźwięku lub odwrotnie (tzw. time stretching, pitch shifting). Pozwala na przykład na dowolne przedłużanie wybrzmiewania instrumentów akustycznych bez nieprzyjemnego efektu zapętlenia charakterystycznego dla tradycyjnych samplerów.