Szlachta (daw. ślachta[1], ślachcic[2]) – wyższa warstwa społeczna, wywodząca się ze stanu rycerskiego w społeczeństwie feudalnym. Szlachta posiadała zespół przywilejów społecznych, z których najbardziej podstawowym był przywilej posiadania ziemi. Przynależność do szlachty łączyła się z obowiązkiem służby wojskowej. W 1790 r. we Francji zniesiono tytuły oraz szlachectwo dziedziczne[3]. W Polsce szlachta jako stan społeczny zniesiona została na mocy konstytucji w 1921 r.[4]
Słowo szlachta pochodzić może z niemieckiego, slahta (niem. ród), skąd przywędrowało na ziemie polskie za pośrednictwem języka czeskiego (šlechtic, šlechetny)[5]
„Kto się dorobił godności zasługami (...) ten mógł się dostać do grona lachów, ten mógł powiększyć koło lachów, zatem ten z-lachcił się, stał się zlachconym, otrzymywał znak rodzinny, herb i dawał początek rodowi ślacheckiemu.”[6][7][8]
↑Chr. B. von:Ch.B.:KlobuczynskiChr. B. von:Ch.B.:, Der polnische Adel und die Adelskultur bis zu den polnischen Teilungen 1772,, 2000. Brak numerów stron w książce
↑AmbrożyA.BoguckiAmbrożyA., Jeszcze o pochodzeniu wyrazu „szlachta”, „Biskupi, lennicy, żeglarze Gdańskie studia z dziejów średniowiecza nr 9”, 2003. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑GG.RhodeGG., Kleine Geschichte Polens,, Darmstadt 1865. Brak numerów stron w książce
↑Chr. B. von:Ch.B.:KlobuczynskiChr. B. von:Ch.B.:, Der polnische Adel und die Adelskultur bis zu den polnischen Teilungen, 1772. Brak numerów stron w książce