Teoria podkowy – teoria głosząca, że ugrupowania o ideologii skrajnie lewicowej i skrajnie prawicowej są bardziej do siebie podobne aniżeli do ugrupowań centrowych.
Pojęcie teorii podkowy pierwszy raz zastosował Jean-Pierre Faye w swej książce Le siècle des idéologies. Początkowo stosowana do opisu postaw politycznych w III Rzeszy (nazistów i komunistów), w późniejszym okresie pojawiła się w dyskursie na temat zbieżności ekstremizmów[1].
Zwolennicy teorii wskazują na podobieństwa między ugrupowaniami skrajnie lewicowymi i skrajnie prawicowymi, jak np. niechęć do zagranicznej pomocy i imigracji, zbliżone metody działania, stosunek do przeciwników politycznych, skłonność do dawania wiary teoriom spiskowym, czy brak zaufania do instytucji państwowych[2][3]. Mimo powszechności użycia nie wydaje się, żeby to było to poparte naukowo przez naukowców zajmujących się naukami polityczności, a przypadki rzetelnych badań na ten temat są nieliczne. Istniejące badania i kompleksowe przeglądy często znajdują jedynie ograniczone wsparcie i tylko pod pewnymi warunkami; generalnie zaprzeczają one głównym założeniom teorii[4][5][6].
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie McKenzie
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Peeters
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Kreko