Tybet w czasach dominacji mongolskiej

Tybet w czasach dominacji mongolskiej – ponad stuletni okres w historii średniowiecznego Tybetu, który rozpoczął się wraz z podbojem Wyżyny Tybetańskiej przez wojska mongolskie (1240–1268), a zakończył zrzuceniem obcego jarzma i przejęciem władzy przez przedstawicieli rodzimej dynastii Pagmodru.

Wraz z ustanowieniem rządów mongolskich Tybet stał się częścią imperium, na czele którego od 1279 roku stali władcy z chińsko-mongolskiej dynastii Yuan. Do administrowania podbitym krajem wyznaczeni zostali przedstawiciele buddyjskiej szkoły (linii przekazu) sakja, którzy poprzez religijną relację z nawróconymi na buddyzm władcami mongolskimi, zyskali spory wpływ na bieg wypadków w imperium.

Okres ten był powrotem do jedności (narzuconej w wyniku podboju po IV wiekach rozdrobnienia), którą wzmacniał charakterystyczny dla rządów mongolskich autonomiczny system administrowania. W I poł. XIV wieku, wykorzystując osłabienie chińsko-mongolskiego dworu w Pekinie, na czele Tybetu stanęła ponownie rodzima dynastia, która zrzuciwszy obcą zależność, w sferze symbolicznej odwołała się do tradycji twórców pierwszego państwa.