Typowanie statyczne – nadawanie typów zmiennym w czasie kompilacji programu, poprzez deklaracje tych typów lub ich inferencje[1].
W porównaniu do typowania dynamicznego, zaletami są możliwość większej optymalizacji oraz możliwość wykrycia większej liczby błędów w czasie kompilacji. Wadą jest natomiast konieczność pisania dużej ilości informacji o typach. Częściowo problem ten jest rozwiązywany przez inferencję typów i polimorfizm.
- ↑ Miszczyszyn 2020 ↓, s. 53–54.