USS Argonaut (APS-1)

Ten artykuł dotyczy USS "Argonaut" (SF-7/ SM-1/ APS-1). Zobacz też: USS Argonaut.

USS Argonaut (APS-1)

Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	Portsmouth Naval Shipyard
Położenie stępki	1 maja 1925
Wodowanie	10 listopada 1927
US Navy
Wejście do służby	2 kwietnia 1928
Zatopiony	10 stycznia 1943
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	2878 ton 4045 ton
Długość	116,1 metrów
Szerokość	10,3 metrów
Napęd
2 silniki Diesla MAN 6-cyl łącznie 3175 KM; 1 silnik elektryczny 2400 KM (1790 kW) Ridgway (240-cell Exide battery), 2 śruby[1]
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13,6 węzłów 7,4 węzłów
Zasięg	18 000 Mm przy prędkości 10 węzłów
Uzbrojenie
2 działa 152 mm; 16 torped Mark XIV 60 min Mark XI
Wyrzutnie torpedowe	torpedowe: 4 x 533 mm (dziób) 2 aparaty minowe
Załoga	8 oficerów, 78 podoficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

USS "Argonaut" (SF-7/ SM-1/ APS-1) – największy amerykański okręt podwodny aż do zakończenia II wojny światowej, jedyna amerykańska jednostka morska tej klasy zbudowana specjalnie do wypełniania roli stawiacza min. Należał do grupy 9 okrętów pięciu typów, które powstały w dwudziestoleciu międzywojennym, zwanych czasem V-boats. Okręt w czasie budowy znany był pod oznaczeniem V-4. Stępkę pod budowę nowego okrętu położono 1 maja 1925 r. w stoczni Portsmouth Naval Shipyard. Wodowanie odbyło się 10 listopada 1927 r; matką chrzestną została Philip Mason Sears, córka kontradmirała Williama D. MacDougalla. Łącznie z podobnymi V-5 ("Narwahl"(inne języki)) i V-6 ("Nautilus") nie dotyczyły go ograniczenia rozbrojeniowego traktatu londyńskiego, na mocy specjalnej klauzuli, zezwalającej na posiadanie trzech okrętów podwodnych o wyporności standardowej do 2800 ton. V-4 został zaprojektowany z większymi i mocniejszymi silnikami Diesla, niż wcześniejsze okręty z serii typu V, które silniki jednak okazały się niepowodzeniem. V-4 zanurzał się bardzo wolno, a gdy już był pod wodą, osiągał niewielkie prędkości (do 8 węzłów). Stanowił duży cel do wykrycia przez sonar oraz na powierzchni i posiadał słabą manewrowość i bardzo duży promień skrętu.

Posiadał cztery wyrzutnie torped i dwa aparaty do stawiania min na rufie. W czasie budowy V-4 był największą jednostką podwodną skonstruowaną przez Stany Zjednoczone. Określano go nieoficjalnie jako krążownik podwodny^[2]. 2 kwietnia 1929 r. V-4 został wcielony do służby w 12. Dywizjonie Okrętów Podwodnych zlokalizowanym w Newport (Rhode Island).

Okręt wziął udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, podczas której 10 stycznia 1943 roku został zatopiony w wyniku ataku japońskich jednostek nawodnych, wraz ze 105 członkami swojej załogi.