Vanitas

Vanitas, Antonio de Pereda, 1634

Vanitas (z łac. marność) – motyw w sztuce, który ma związek z myślą przewodnią Księgi KoheletaVanitas vanitatum et omnia vanitas – Marność nad marnościami i wszystko marność (Koh 1,2 BT).

Motyw marności najbardziej widoczny jest w epoce średniowiecza i baroku, fascynacja śmiercią i przemijaniem przejawiała się w sztuce i literaturze. Przemyślenia na tle egzystencjalnym pojawiały się także w innych epokach.

Często jest przedstawiany w martwych naturach malarzy północnej Europy pochodzących z Flandrii i Holandii. Marność jest przedstawiana przez wiele symboli: czaszkę, zepsute lub więdnące owoce, zegary i klepsydry oraz instrumenty muzyczne.

Ich przesłanie ma uświadomić widzowi, że radość życia to tylko przemijająca chwila, trwająca jedynie przez moment. Czaszki i gnijące owoce przypominają o śmiertelności. Instrumenty muzyczne ukazują marność muzyki – w chwili gdy powstaje natychmiast umiera. Muzyka przez swoją efemeryczność pokazuje niemożność powrotu – zaczyna się i kończy równocześnie.

Caravaggio, Święty Hieronim (1607)
Guercino, Et in Arcadia ego (1618-22)
Pieter Claesz, Vanitas – martwa natura (1625)
Pieter Claesz, Martwa natura wanitatywna (1630)
Sebastian Stoskopff, Martwa natura wanitatywna (1630)
Adriaen van Utrecht, Martwa natura wanitatywna z bukietem i czaszką (ok. 1642)
Bartholomeus Hopfer, Melancholia (po 1643)
Harmen Steenwijck, Vanitas (1640)
Anonimowy malarz, Alegoria Vanitas
Georges de La Tour, Maria Magdalena pokutująca, (ok. 1640)
Antonio de Pereda, Sen rycerza
Sebastian Stoskopff, Vanitas (ok. 1650)
David Bailly, Autoportret z symbolem vanitas (1651)
Pieter Boel, Wielka martwa natura z trumną oraz symbolami władzy i bogactwa (1663)
Guido Cagnacci, Maria Magdalena (1663)
Philippe de Champaigne, Vanitas (ok. 1671)
Juan de Valdes Leal, Finis gloriae mundi (1672)
Evert Collier, Autoportret z martwą naturą wanitatywną (1684)
Paul Cézanne, Piramida z czaszek

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne