Vaporwave

Vaporwave
Pochodzenie

hipnagogiczny pop, chillwave, rhythm and blues, plądrofonia, p-funk, smooth jazz, lounge, new age, ambient, muzak, muzyka gier wideo

Czas i miejsce powstania

2010-2011, internet

Instrumenty

syntezator, sampler, sekwencer

Gatunki pokrewne

future disco, future jazz

Podgatunki
mallsoft, future funk, hardvapour, late night lo-fi, VHS pop, utopian virtual, vaportrap, vapornoise, laborwave, fashwave

Vaporwave – muzyczno-graficzny gatunek sztuki internetu powstały w latach 2010-2011[1][2]. Muzycznie jest częściowo zdefiniowany przez utwory złożone z sampli innych piosenek[3], zwłaszcza z gatunku smooth jazz[4], elevator music[5][6], R&B[5] czy lounge z lat 80. i 90. XX wieku[4][7]. Związana z nim subkultura jest czasami kojarzona z dwuznacznym lub satyrycznym podejściem do kapitalizmu, konsumpcjonizmu czy popkultury i zazwyczaj charakteryzuje się nostalgicznym oraz surrealistycznym przywiązaniem do kultury, technologii i reklam poprzednich dekad. Wizualnie składa się z wczesnych internetowych obrazów, designu stron internetowych późnych lat 90., reklam z lat 80. i 90., glitch art, anime, obiektów renderowanych w 3D i cyberpunkowych odwołań na okładkach i w teledyskach.

Vaporwave powstał jako ironiczny wariant chillwave, ewoluując od hipnagogicznego popu, a także podobnych motywów retro-revivalistycznych i post-internetowych, które stały się modne w undergroundowej muzyce cyfrowej i scenach artystycznych, takich jak np. seapunk Tumblra[8][9]. Pionierami stylu byli tacy artyści jak James Ferraro, Daniel Lopatin i Ramona Andra Xavier, z których każdy używał różnych pseudonimów[10]. Po tym, jak album Ramony Xavier Floral Shoppe (2011) ustanowił kierunek dla gatunku, na stronach Last.fm, Reddit i 4chan rosła coraz większa publiczność. W tym czasie pojawiła się fala nowych wykonawców, działających również pod pseudonimami, która na portalu Bandcamp dystrybuowała swoje utwory.

Po szerszym zyskaniu popularności w 2012, pojawiło się wiele podgatunków vaporwave, takich jak future funk, mallsoft i hardvapour, chociaż zainteresowanie większością z nich szybko zmalało[11]. Gatunek krzyżował się również z trendami w modzie, takimi jak streetwear. Od połowy 2010 vaporwave jest często opisywany jako „martwy” gatunek[12]. Opinia publiczna zaczęła postrzegać go jako żartobliwego mema internetowego, co frustrowało niektórych twórców, którzy traktowali swoją twórczość poważnie. Od tego czasu wielu najbardziej wpływowych muzyków i wytwórni płytowych związanych z vaporwave przeniosło się w inne style muzyczne[11]. Z czasem, gatunek ten wywołał odrodzenie zainteresowania japońską muzyką ambient i city popem[13][14].

  1. Larissa Hjorth i inni, The Routledge Companion to Digital Ethnography, Taylor & Francis, 20 stycznia 2017, ISBN 978-1-317-37778-8 [dostęp 2023-02-23] (ang.).
  2. Jordan Minor, Drown yourself beneath the vaporwave [online], Geek.com, 1 kwietnia 2017 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-01] (ang.).
  3. Rafał Sowiński, Vaporwave. Kapitalizm zremiksowany, „Kognitywistyka i Media w Edukacji”, 2017/1, 2017, ISSN 1643-6938 [zarchiwizowane z adresu 2023-02-23] (pol.).
  4. a b Michelle Lhooq, Is Vaporwave The Next Seapunk? [online], Thump, 26 kwietnia 2014 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-26] (ang.).
  5. a b Sean Francis Han, Daniel Peters, Vaporwave: subversive dream music for the post-Internet age [online], Bandwagon, 18 maja 2016 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-30] (ang.).
  6. Could vaporwave be the future of music? [online], AUX.TV, 23 września 2015 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-23] (ang.).
  7. Leor Galil, Vaporwave and the observer effect [online], Chicago Reader, 19 lutego 2013 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-06] (ang.).
  8. Nico Amarca, From Bucket Hats to Pokémon: Breaking Down Yung Lean's Style [online], Highsnobiety, 1 marca 2016 [dostęp 2023-02-23] (ang.).
  9. Eli Enis, The batshit album that explains how 2019 feels [online], The Outline [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-30] (ang.).
  10. Luke Morgan Britton, Music Genres Are A Joke That You're Not In On [online], www.vice.com [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-31] (ang.).
  11. a b Joe Price, Vaporwave’s Second Life [online], Complex [dostęp 2023-02-23] (ang.).
  12. Adam Harper, Personal Take: Vaporwave Is Dead, Long Live Vaporwave!, [w:] Nicholas Cook, Monique M. Ingalls, David Trippett (red.), The Cambridge Companion to Music in Digital Culture, Cambridge University Press, 2019, ISBN 978-1-107-16178-8.
  13. Philip Sherburne, 25 Microgenres That (Briefly) Defined the Last 25 Years [online], Pitchfork, 7 października 2021 [dostęp 2023-02-23] (ang.).
  14. Benjamin Saeptem Hours, La City Pop, bande-son de vos apéros estivaux [online], Slate.fr, 11 lipca 2018 [dostęp 2023-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-29] (fr.).

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne