Walki o Guadalcanal

Walki o Guadalcanal

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Lotnisko Hendersona na Guadalcanalu
Czas	7 sierpnia 1942 – 9 lutego 1943
Miejsce	wyspy Guadalcanal, Tulagi, Gavutu, Tanambogo
Terytorium	Archipelag Wysp Salomona
Przyczyna	obawa przecięcia alianckich linii komunikacyjnych przez Japonię
Wynik	strategiczne zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Japonia  Stany Zjednoczone  Australia  Nowa Zelandia
Dowódcy
Isoroku Yamamoto Gun’ichi Mikawa Nobutake Kondō Nishizō Tsukahara Jin’ichi Kusaka Hitoshi Imamura Harukichi Hyakutake Ernest King Chester Nimitz William Halsey Robert Ghormley Alexander Patch Alexander Vandegrift Norman Scott
Siły
36 200 żołnierzy (wojska lądowe) 60 000 żołnierzy (wojska lądowe)
Straty
31 000 zabitych, 1000 jeńców, 38 okrętów straconych, 683-880 samolotów straconych 7100 zabitych, 4 jeńców, 29 okrętów straconych, 615 samolotów straconych
Położenie na mapie Oceanii miejsce bitwy
9°25′00″S 160°00′00″E/-9,416667 160,000000
Multimedia w Wikimedia Commons

Walki o Guadalcanal – będący rezultatem operacji Watchtower ciąg działań wojennych prowadzonych na lądzie, w powietrzu i na morzu głównie w rejonie wyspy Guadalcanal. Trwająca od 7 sierpnia 1942 do 8 lutego 1943 kampania, była najdłuższą kampanią wojny na Pacyfiku i początkiem amerykańskiej kontrofensywy w trwającej od ośmiu miesięcy wojnie z Japonią. Jedna z najbardziej krwawych i zaciętych kampanii wojennych w przekroju całej wojny na Pacyfiku.

Punktem ciężkości walk było lotnisko na wyspie Guadalcanal w archipelagu Wysp Salomona, które zostało zbudowane przez wojska japońskie po zdobyciu przez nie wyspy. Strategicznie położone lotnisko na Guadalcanalu, umożliwiało japońskiemu lotnictwu kontrolę nad całym regionem, w tym przede wszystkim nad amerykańskimi liniami zaopatrzeniowymi do Australii.

Amerykańska operacja lądowania na wyspie Guadalcanal i zdobycie przemianowanego przez Amerykanów na Henderson Field lotniska, zapoczątkowały wielomiesięczny okres obustronnie krwawych walk lądowych oraz powietrznych i morskich, z największymi bitwami morskimi i powietrzno-morskimi – w tym bitwami koło wyspy Savo, koło wschodnich Wysp Salomona, pod Santa Cruz oraz pod Tassafarongą – na czele. Wielokrotnie powtarzane japońskie uderzenia lądowe na broniącą się w tropikalnych warunkach na Henderson Field 1 Dywizję Piechoty Morskiej, były krwawo odpierane przez pozbawionych dostaw zaopatrzenia marines, podobnie jak niepowodzeniem kończyły się japońskie próby zaopatrzenia walczących na wyspie oddziałów japońskich.

W bitwach zespołów okrętów koło wschodnich Wysp Salomona i pod Santa Cruz, japońska marynarka wojenna straciła resztę uszczuplonego kilka miesięcy wcześniej w bitwie pod Midway korpusu najbardziej doświadczonych pilotów pokładowych, United States Navy zaś lotniskowiec USS „Hornet” (CV-8). W szeregu nocnych i dziennych ataków w trakcie kampanii, zatopione zostały także lotniskowiec USS „Wasp” (CV-7), japoński pancernik „Hiei”, krążownik liniowy „Kirishima” oraz duża liczba innych krążowników, niszczycieli i innych jednostek. Parokrotnie uszkodzony został amerykański lotniskowiec USS „Enterprise” (CV-6), uszkodzenia otrzymały także lotniskowce japońskie. Z powodu dużej liczby jednostek zatopionych w wodach między wyspami Guadalcanal, Savo i Florida, cieśnina ta została nazwana Ironbottom Sound (Cieśniną Żelaznego Dna)

Kampania zakończona została w lutym 1943 roku ewakuacją japońskich oddziałów z Gudalcanalu. Z uwagi na zaciętość i krwawość walk, kampania ta już w trakcie wojny uzyskała miano meat grinder (maszyna do mielenia mięsa), zaś w krwawych bitwach powietrzno-morskich, japońska marynarka straciła resztę korpusu najbardziej doświadczonych i najlepiej wyszkolonych pilotów pokładowych.