Przykładowe widmo masowe 1,2-difenoksyetanu (C 6H 5−O−CH 2−CH 2−O−C 6H 5). Poszczególne sygnały odpowiadają jonowi molekularnemu M• + , m/z ≈ 214, któremu towarzyszą jony izotopowe m/z ≈ 215, wynikające z obecności naturalnych cięższych izotopów13C, 2H i 17O, oraz jony fragmentaryczne, powstające w wyniku rozpadu cząsteczki w warunkach jonizacji[2]
↑Robert MiltonR.M.SilversteinRobert MiltonR.M., Spektroskopowe metody identyfikacji związków organicznych, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 3–15, ISBN 978-83-01-15071-6, OCLC297751555.
↑Fulton G.F.G.KitsonFulton G.F.G., Barbara S.B.S.LarsenBarbara S.B.S., Charles N.Ch.N.McEwenCharles N.Ch.N., Gas Chromatography and Mass Spectrometry; a Practical Guide, Londyn 1996, s. 13-14.