Wojna czwartej generacji

Wojna czwartej generacji (ang. fourth-generation warfare; 4GW) – konflikt charakteryzujący się zatarciem granic pomiędzy regularną wojną, polityką, działaniami wojskowymi i cywilnymi oraz wojną informacyjną. Termin pojawił się w końcu lat 80. XX w., użyty przez amerykańskich analityków wojskowych (William S. Lind), jako scenariusz przyszłej wojny^[1]. Stał się popularny z powodu wojny w Iraku i ataków terrorystycznych na świecie. Po ataku 11 września 2001 roku (9/11), zwolennicy teorii twierdzili, że została przepowiedziana przyszłość.

Istnieje także definicja mówiąca, że jest nią każda wojna, w której jednym z głównych uczestników konfliktu nie jest państwo, a silna grupa podmiotów niepaństwowych.

Przykład: powstanie Spartakusa.

Elementy charakterystyczne dla wojny czwartej generacji:

• Długotrwałość i skomplikowanie konfliktu
• Terroryzm, rebelia, partyzantka, jako taktyki walki
• Decentralizacja, międzynarodowy charakter
• Ataki kierowane bezpośrednio przeciw przedstawicielom innej kultury, często połączone z aktami ludobójstwa
• Wojna psychologiczna z wykorzystaniem manipulacji medialnych
• Naciski polityczne, gospodarcze, społeczne i wojskowe
• Hierarchia trudna do określenia

Koncepcja została opisana po raz pierwszy w 1989 roku, w Marine Corps Gazette, w artykule zatytułowanym "The Changing Face of War: Into the Fourth Generation".