Wojna podwodna na Pacyfiku

Wojna podwodna na Pacyfiku

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Japoński niszczyciel „Yamakaze” tonie po storpedowaniu przez USS „Nautilus”
Czas	7 grudnia 1941 – 15 sierpnia 1945
Miejsce	Pacyfik i Ocean Indyjski
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone  Wielka Brytania  Holandia  Japonia
Siły
260 okrętów podwodnych 190 okrętów podwodnych
Straty
52 okręty podwodne; w wyniku działań japońskich okrętów podwodnych:  • 184 statki (907 tys. BRT)  • ok. 20 okrętów 128 okrętów podwodnych; w wyniku działań amerykańskiej floty podwodnej: • 214 okrętów, w tym:    • 1 pancernik,    • 8 lotniskowców,    • 12 krążowników,    • 42 niszczyciele,    • 1178 statków (5,3 mln BRT)
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Wojna podwodna na Pacyfiku 1941–1945 – ciąg działań wojennych w latach 1941–1945 na obszarze Oceanu Spokojnego i Oceanu Indyjskiego w ramach wojny na Pacyfiku, prowadzonych przez okręty podwodne flot Stanów Zjednoczonych i Cesarstwa Japonii oraz kilka jednostek podwodnych brytyjskiej Royal Navy i holenderskiej Koninklijke Marine, a także jednostki nawodne Stanów Zjednoczonych i Japonii prowadzące działania przeciwpodwodne.

Floty podwodne Stanów Zjednoczonych i Japonii skupiły się na zasadniczo odmiennych zadaniach. O ile podstawowym zadaniem okrętów podwodnych US Navy było zwalczanie transportowców, zarówno cywilnych, jak i wojskowych, zaopatrujących wyspy japońskie w niezbędne do prowadzenia wojny surowce naturalne, o tyle flota podwodna Japonii skupiła się na dążeniu do zadania strat amerykańskiej flocie okrętów nawodnych i zaopatrywaniu japońskich garnizonów na opanowanych przez ten kraj terytoriach.

Strategia przyjęta przez dowództwo floty amerykańskiej obliczona była na odcięcie Japonii od źródeł jej zaopatrzenia i w konsekwencji na doprowadzenie do załamania gospodarki wojennej cesarstwa, co wobec słabości japońskiego systemu zwalczania okrętów podwodnych okazało się nad wyraz skuteczne.

Japońska flota podwodna natomiast, skupiając się na zwalczaniu silnie bronionych amerykańskich okrętów nawodnych, nie wykorzystała swojego potencjału i możliwości osłabienia sił amerykańskich przez odcięcie ich zaopatrzenia wojennego, na bardzo długich pacyficznych liniach zaopatrzeniowych i w pobliżu Kanału Panamskiego.

Ostatecznie, amerykańskie okręty podwodne, przy relatywnie niewielkich stratach własnych, zatopiły 1178 japońskich statków o łącznej ładowności 5,3 mln BRT, co spowodowało, że japońska gospodarka nie była w stanie zaspokoić potrzeb sił zbrojnych cesarstwa, już od drugiej połowy 1942 roku prowadzących walkę o utrzymanie zdobyczy terytorialnych, a w końcu o przetrwanie.

Japońskie zaś okręty podwodne zatopiły jedynie 184 amerykańskie statki o łącznej ładowności 907 tys. BRT i 20 okrętów.