Wojska Obrony Powietrznej Kraju (WOPK) – jeden z czterech, obok wojsk lądowych, wojsk lotniczych i marynarki wojennej, rodzajów sił zbrojnych Sił Zbrojnych PRL w latach 1962–1990.
WOPK przeznaczone były do obrony ludności, wojsk oraz ważnych ekonomicznie i strategicznie obiektów wojskowych i administracyjno-państwowych, znajdujących się na terytorium kraju, przed działaniami środków napadu powietrznego przeciwnika. Ich model organizacyjny wzorowany był na rozwiązaniach przyjętych w Armii Radzieckiej, co wynikało z faktu ich włączenia w system obrony powietrznej państw Układu Warszawskiego. Wojska OPK stanowiły ważny element wojsk obrony terytorialnej kraju. W 1990 WOPK weszły wraz z Wojskami Lotniczymi w skład Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. Po kolejnej reorganizacji i zmianie nazwy zadania tych wojsk pełnią jednostki włączone w skład Sił Powietrznych.