Wolant (fr. voler – latać, fruwać) – rodzaj falbany naszywanej na ubiorze kobiecym, a także powiewna suknia z takimi falbanami noszona w XVIII-XIX wieku[1].
Określano tak luźny, marszczony pasek tkaniny bądź też lekką ukośną draperię wszytą jednym brzegiem do stroju i poruszającą się pod wpływem powietrza – skąd pochodzi nazwa. Element ten występował już w sukniach kobiet kreteńskich w postaci kilkunastu kolejnych naszywek poziomych; nieodłączną częścią kloszowych spódnic stał się od ok. 1550 r. p.n.e.[2]
W nowożytnej Europie wprowadzany coraz szerzej od połowy XVIII stulecia. Rozpowszechniony jako ozdoba sukien, spódnic, a nawet kobiecej bielizny (halki) w XIX wieku. Modny szczególnie w epoce Drugiego Cesarstwa jako element krynolin zdobionych obfitością poprzecznych draperii wykonanych z koronek[3].
Nazwę tę później odnoszono i do samej lekkiej, powiewnej sukni wykańczanej w ten sposób, w Polsce noszonej w połowie XVIII wieku.
- ↑ Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego [1].
- ↑ Szerzej o tym: Ludwika Press: Życie codzienne na Krecie, Warszawa 1972, s. 146-147.
- ↑ Modę tę popularyzowała osobiście cesarzowa Eugenia, która na balu w 1859 r. wystąpiła w stroju z atłasu ze 103 wolantami z tiulu (E. i A. Banach: Słownik mody, dz. cyt. w bibliografii, s. 285).