Wolf Popper

Benjamin Wolf Popper (ur. 1545 zm. 1621) – pochodzący z Chęcin, związany z Krakowem, żydowski kupiec, bankier i finansista, lichwiarz. Syn Izraela Gerszona, pierwszy znany z rodziny Popperów, wywodzącej się od rodziny Cohen. Przydomek Popper (z Hebr. "bocian"), niegdyś omylnie uznawany za nazwisko, przypisano mu prawdopodobnie przez jego domniemany nawyk stania na jednej nodze podczas myślenia^[1].

Wolf Popper w 1620 roku ufundował na Kazimierzu, przy ulicy Szerokiej bożnicę, którą wyposażył w najdroższy sprzęt liturgiczny. Wkrótce po jego śmierci synagogę nazwano jego nazwiskiem.

Niewiele wiadomo o jego życiu przed osiedleniem się w Krakowie, wiadomo jednak, że na Kazimierzu osiedlił się ze względu na swoje małżeństwo z córką zamożnego krakowskiego Żyda Lewka Landauna. Był właścicielem siedmiu sklepów oraz fabryk na terenie Wrocławia i Pragi, specjalizował się w imporcie ubrań, szczególnie z niemieckiej Kolonii, handlował też saletrą, pieprzem i woskiem^[2]. Szybko stał się jednym z najbogatszych Żydów Krakowa oraz Kazimierza, przewyższając przy tym własnego teścia, dysponując majątkiem wartym ponad 300 tys. złotych, co wynika z relacji Sebastiana Miczyńskiego, który mówi o Popperze w swojej książce Zwierciadła^[3].