Guerras irlandesas confederados Guerra dos Onze Anos
|
Data
|
Outubro de 1641 – Abril de 1653
|
Local
|
Irlanda
|
Desfecho
|
Vitória dos parlamentares da Inglaterra, a derrota da aliança realista e esmagamento de poder católico na Irlanda seguida pelo parlamento.
|
Beligerantes
|
|
Comandantes
|
Owen Roe O'Neill |
Murrough O'Brien, Barão de Inchiquin |
James Butler, Duque de Ormonde |
|
Forças
|
Até 60.000 incl. guerrilheiros, mas apenas cerca de 20.000 a qualquer momento |
C.30, 000 New Model Army tropas mais de 1649-53, aprox. 10.000 tropas levantadas na Irlanda ou com base lá antes da campanha |
variando |
|
Baixas
|
Desconhecido, mais de 25.000 vítimas do campo de batalha, e mais de 200.000 civis, da guerra relacionado com fome ou doenças
C.12, 000 transportado para West Indies (por 1660).[1] |
8.000 soldados do Exército New Model mortos, mais de unidades levantadas localmente.
Milhares de soldados escoceses mortos |
|
|
As guerras irlandesas confederados, também chamada de Guerra dos Onze Anos (derivado da língua irlandesa nome Cogadh nd Haon-DEAG mBliana), teve lugar na Irlanda entre 1641 e 1653. Foi o teatro irlandês das Guerras dos Três Reinos - uma série de guerras civis nos reinos da Irlanda, Inglaterra e Escócia (todos governados por Carlos I). O conflito na Irlanda essencialmente colocou os nativos irlandeses católicos contra ingleses e escoceses colonos protestantes e seus apoiadores. Foi tanto um conflito religioso e étnico - disputavam quem iria governar a Irlanda, ou se iria ser governada a partir de Inglaterra, a que grupo étnico e religioso passará a deter a maior parte da terra e que a religião mais predominante no país.
- ↑ Mícheál Ó Siochrú/RTÉ ONE, Cromwell in Ireland Part 2. Broadcast 16/9/2008.