Fariseji ili farizeji su bili jevrejska religijska stranka iz razdoblja drugog Hrama, prethodnici rabinskog judaizma. Nastali su u drevnoj Judeji u doba vladavine Jovana Hirkana (135. – 104. godine pre Hrista).
Tokom 1. veka, fariseji su bili poznati po svojom strogom poštovanju Mojsijevog zakona.[1] Josif Flavije takođe primećuje i njihovu posvećenost učenju, oličenu u Hilelu i Johananu ben Zakaju. Mišna, Talmud i glavni tanaitski izvori predstavljaju glavnu riznicu njihove misli i svedočanstvo oživljavanja jevrejskog života u prvim vekovima naše ere, kada je farisejski judaizam dobio svoj konačni oblik.
Po kazivanjima iz jevanđelja, Isus se često sukobljavao sa farisejima. Ipak, evanđelja su u tome dosta jednostrana, jer ukazuju samo na one aspekte iz predanja o Isusu koji su bili od koristi u sporovima crkve i sinagoge.[2]
Fariseji su u hrišćanstvu ponajviše poznati po Isusovoj kritici licemera, te stoga, u prenesenom smislu, "farizej" u hrišćanskom kontekstu označava licemjera.