Katari

Za pleme, vidite članak Katari (pleme).

Katari (stgrč. καθαροί – "čist") ili Albižani (po gradu Albi u Langdoku, današnja Francuska) su bili pripadnici hrišćanskog pokreta koji se širio Evropom od 11. do 14. veka.

Katarsko učenje je nastalo pod uticajem bogumilskog učenja sa Balkana.^[1] Katari su znamenita pojava u istoriji evropskih društvenih pokreta, zbog svog gnušanja prema ratu (uključujući krstaške pohode) i smrtnoj kazni (što je navelo crkvu da se prvi put javno izjasni u prilog smrtne kazne), kao i tolerancije prema drugim religijama.^[1] Južna Francuska, njihovo uporište, "bila je raj za Jevreje, u vreme jačanja antisemitizma u Evropi: (tamošnji) spoj katarske i jevrejske misli proizveo je kabalu, jevrejsku mističnu tradiciju."^[1]

Rimska crkva ih je proglasila za jeretike i surovo progonila, zbog njihovih ubeđenja. Papa Inoćentije III je početkom 13. veka organizovao krstaški pohod protiv njih, koji je prerastao u četrdesetogodišnji rat protiv domaćeg stanovništva Langdoka. Tokom ovog perioda masakrirano je na tisuće langdokških muškaraca, žena i dece, a njihova zemlja je okupirana i pripojena Francuskoj. Tokom pohoda je izvedena i opsada tvrđave Karkason, nakon čega je katarsko stanovništvo golo proterano iz grada.^[2] Nakon pogroma je uvedena Inkvizicija da iskoreni ostatke katarskog pokreta. Poslednji poznati katarski perfekt (sovršitelj) je pogubljen u Langdoku 1321. godine.

Katarski pokret je poslužio kao osnov za kasniju crkvenu reformaciju do koje će doći u Evropi u 16. veku.

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} „Silvija Federiči, Žene i jeres”. Arhivirano iz originala na datum 2013-03-29. Pristupljeno 2013-02-28. 
2. ↑ „The Albigensian Crusades (1209-1255)”.