Muslimansko osvajanje Sjeverne Afrike

Arapsko, muslimansko ili Omejadsko osvajanje Sjeverne Afrike predstavlja seriju vojnih pohoda od 647. do 709. kojima je za vrijeme bizantsko-arapskih ratova arapsko-muslimanske snage Rašidunskog, odnosno Omejadskog Kalifata uspjele zauzeti dotadašnja bizantska područja u Sjevernoj Africi. Predstavlja dio muslimanskih osvajanja, ali su, za razliku od ranijih osvajanja Sirije, Egipta i Perzije i kasnijeg osvajanja Iberijskog poluotoka bilo dosta sporiji proces, sa mnogo muslimanskih poraza i gubitaka ranije osvojenih teritorija. Razlog za to je prvenstveno u tome što su ona poduzimana prije svega na inicijativu arapskih guvernera Egipta, odnosno da je centralna vlast Kalifata u drugoj polovici 7. vijeka bila opterećena građanskim ratovima. Bizantski otpor, kome je pomogalo domorodačko berbersko stanovništvo, konačno je slomljen tek kada je 698. zauzeta Kartagina, nakon čega je slijedio prodor do obala Atlantika i čišćenje preostalih bizantskih i berberskih uporišta koje je dovršeno tek 709. Time je Kalifat stekao kontrolu nad cjelokupnom južnom obalom Mediterana, odnosno bazu za širenje islama na jug u subsaharsku Afriku i sjever u Evropu; stanovništvo područja, koje je dotada bilo jedno od glavnih uporišta kršćanstva se nakon tih događaja postepeno islamiziralo i djelomično arabiziralo.