Rimska komedija obuhvatala je niz scenskih vrsta, uključujući palijatu, togatu, trabeatu, atelanu, mim i fescenine. No po umetničkoj vrednosti i uticaju na kasniju evropsku književnost daleko iznad drugih, delimično folklornih formi izdvaja se rimska palijata, naročito s obzirom na to da su Plautove i Terencijeve palijate jedine rimske komedije koje su u celini sačuvane.[1] Kao razvijena književna vrsta, palijata je, zajedno s tragedijom, došla u rimsku književnost iz grčke, oko 240. pne. To su zapravo slobodni prevodi i prerade grčkih dela nastalih većinom u okviru nove atičke komedije.[2] U Rimu je nazvana palijatom zbog toga što su i te rimske prerade prikazivale Grke u njihovoj sredini i odeći, a pallium je naziv ogrtača karakterističnog za Grke.[3][4] Premda se u samom Rimu palijata prestala izvoditi još u 1. veku pne. ― Plautova komedija poslednji je put prikazana u Ciceronovo doba ― i za nekoliko narednih vekova bila zamenjena popularnijim mimom,[5] uticaj Plautove i Terencijeve komedije na kasniju evropsku književnost i teatarsku produkciju bio je vrlo snažan i dugotrajan.[6]
- ↑ The Oxford Classical Dictionary & s.v. comedy, Latin
- ↑ Budimir & Flašar 1991, str. 143
- ↑ Vratović 1977, str. 220
- ↑ Budimir & Flašar 1991, str. 125
- ↑ The Oxford Companion to Classical Literature & s.v. comedy, Roman
- ↑ Budimir & Flašar 1991, str. 167