Stari Istok

Stari Istok je zajednički naziv za rane civilizacije na području koje otprilike odgovara suvremenom Bliskom Istoku: Mezopotamija (suvremeni Irak i Sirija), Perzija (suvremeni Iran), Anadolija (suvremena Turska), Levant (suvremena Sirija, Libanon, Izrael, Palestina i Jordan) te Drevni Egipat, a koje su se razvijale od uspona Sumera u 4. milenijumu pne. do vremena kada je oblast osvojio Kir Veliki u 6. vijeku pne., odnosno u Brončanom i ranom Željeznom dobu. Kao takav, izraz se koristi u bliskoistočnoj arheologiji, proučavanju antike i egiptologiji.

Neki su stručnjaci skloni isključiti Egipat iz pojma Bliski Istok, s obzirom da je bila riječ o geografski i kulturno izoliranom području. Međutim, s obzirom na važnu ulogu koju je Egipat imao historiji oblasti, pogotovo od 2. milenijuma pne., taj stav se rijetko susreće.

Stari Istok se smatra kolijevkom civilizacije. Ta je oblast prva prakticirala intenzivnu poljoprivredu; prva pronašla pismo, izumila grnčarski kotač a potom i kotač, stvorila prve centralizirane vlade, zakonike i imperije, kao i socijalnu stratifikaciju, ropstvo i organizirano ratovanje, kao i temelje astronomije i matematike.