Urea

Urea
IUPAC ime	Urea
Drugi nazivi	Karbamid, karbonil diamid, karbonildiamin, diaminometanal, diaminometanon
Identifikacija
CAS registarski broj	57-13-6 Y
PubChem[1][2]	1176
ChemSpider[3]	1143 Y
UNII	8W8T17847W Y
KEGG[4]	D00023
ChEMBL[5]	CHEMBL985 Y
RTECS registarski broj toksičnosti	YR6250000
Jmol-3D slike	Slika 1
SMILES C(=O)(N)N
InChI InChI=1S/CH4N2O/c2-1(3)4/h(H4,2,3,4) Y Kod: XSQUKJJJFZCRTK-UHFFFAOYSA-N Y InChI=1/CH4N2O/c2-1(3)4/h(H4,2,3,4) Kod: XSQUKJJJFZCRTK-UHFFFAOYAF
Svojstva
Molekulska formula	CH4N2O
Molarna masa	60.06 g mol−1
Agregatno stanje	bela čvrsta materija
Gustina	1.32 g/cm3
Tačka topljenja	133–135 °C
Rastvorljivost u vodi	107,9 g/100 ml (20 °C) 167 g/100ml (40 °C) 251 g/100 ml (60 °C) 400 g/100 ml (80 °C)
Baznost (pKb)	pKBH+ = 0.18[6]
Struktura
Dipolni moment	4.56 D
Opasnost
Podaci o bezbednosti prilikom rukovanja (MSDS)	JT Baker
EU-indeks	nije na listi
Tačka paljenja	nije zapaljiva
Srodna jedinjenja
Srodna uree	Tiourea Hidroksikarbamid
Srodna jedinjenja	Karbamid peroksid Urea fosfat
Y (šta je ovo?)   (verifikuj) Ukoliko nije drugačije napomenuto, podaci se odnose na standardno stanje (25 °C, 100 kPa) materijala
Infobox references

Ureja ili karbamid je organski spoj hemijske formule (NH₂)₂CO. Ureju je otkrio 1773. godine francuski hemičar Hilaire Rouelle, u urinu. Urea je prvi organski spoj sintetiziran iz anorganskih spojeva, što je uspjelo 1828. godine Friedrich Wöhleru:^[7]

Urea igra glavnu ulogu u metabolizmu azotnih spojeva kod životinja i ljudi i glavna je supstanca koja sadrži azot u mokraći.

Urea nastaje u procesu razgradnje proteina u jetri u ciklusu ureje. Organizam sintetizira ureju iz amonijaka, produkta razgradnje proteina.^[8][9]

Urea se za komercijalnu primjenu sintetizira iz amonijaka i ugljen dioksida. Više od 90% svjetske proizvodnje se koristi u poljoprivredi kao umjetno gnojivo.

1. ↑ Li Q, Cheng T, Wang Y, Bryant SH (2010). „PubChem as a public resource for drug discovery.”. Drug Discov Today 15 (23-24): 1052-7. DOI:10.1016/j.drudis.2010.10.003. PMID 20970519.  edit
2. ↑ Evan E. Bolton, Yanli Wang, Paul A. Thiessen, Stephen H. Bryant (2008). „Chapter 12 PubChem: Integrated Platform of Small Molecules and Biological Activities”. Annual Reports in Computational Chemistry 4: 217-241. DOI:10.1016/S1574-1400(08)00012-1. 
3. ↑ Hettne KM, Williams AJ, van Mulligen EM, Kleinjans J, Tkachenko V, Kors JA. (2010). „Automatic vs. manual curation of a multi-source chemical dictionary: the impact on text mining”. J Cheminform 2 (1): 3. DOI:10.1186/1758-2946-2-3. PMID 20331846.  edit
4. ↑ Joanne Wixon, Douglas Kell (2000). „Website Review: The Kyoto Encyclopedia of Genes and Genomes — KEGG”. Yeast 17 (1): 48–55. DOI:10.1002/(SICI)1097-0061(200004)17:1<48::AID-YEA2>3.0.CO;2-H. 
5. ↑ Gaulton A, Bellis LJ, Bento AP, Chambers J, Davies M, Hersey A, Light Y, McGlinchey S, Michalovich D, Al-Lazikani B, Overington JP. (2012). „ChEMBL: a large-scale bioactivity database for drug discovery”. Nucleic Acids Res 40 (Database issue): D1100-7. DOI:10.1093/nar/gkr777. PMID 21948594.  edit
6. ↑ Williams, R. (24. 10. 2001.). „pKa Data”. Arhivirano iz originala na datum 2003-08-24. Pristupljeno 27. 11. 2009. 
7. ↑ Tehnički leksikon, Leksikografski zavod Miroslav Krleža; glavni urednik: Zvonimir Jakobović. Tiskanje dovršeno 21. prosinca 2007.g., Nacionalne i sveučilišne knjižnice u Zagrebu pod brojem 653717. ISBN 978-953-268-004-1, str. 931.
8. ↑ Clayden Jonathan, Nick Greeves, Stuart Warren, Peter Wothers (2001). Organic chemistry. Oxford, Oxfordshire: Oxford University Press. ISBN 0-19-850346-6. 
9. ↑ Susan Budavari, ur. (2001). The Merck Index: An Encyclopedia of Chemicals, Drugs, and Biologicals (13th izd.). Merck Publishing. ISBN 0-911910-13-1.