Giuseppe Mazzini

Giuseppe Mazzini
Triumvir i Republikës Romake
Në detyrë 5 shkurt – 3 korrik 1849 Duke shërbyer me Aurelio Saffi, Carlo Armellini
Paraprirë nga	Aurelio Saliceti
Pasuar nga	Aurelio Saliceti
Të dhëna vetjake
U lind më	22 qershor 1805 Gjenova, Gênes, Francë
Vdiq më	10 mars 1872 (66 vjet) Piza, Toskanë, Mbretëria e Italisë
Partia politike	Italia e Re (1831–1848) Shoqata Kombëtare Italiane (1848–1853) Partia e Veprimit (1853–1867)
Shkollimi	Universiteti i Gjenovës
Punësimi	Avokat Gazetar Shkrimtar
Giuseppe Mazzini Era Filozofia moderne Filozofia e shekullit të 19-të Rajoni Filozofia perëndimore Filozofia italiane Shkolla/tradita Nacionalizmi italian Romanticizmi Interesimet Histori, teologji, politikë Ide të famshme Panevropianizmi, Irredentizmi (italian), demokracia popullore, bashkëpunimi i klasës Ndikuar nga Plato Foscolo[1] Condorcet[1] Sismondi[1] Byron[1] Chateaubriand Maistre Saint-Simon[1] Lamennais Rousseau Cattaneo Ndikoi te Italian Republican Party Garibaldi Gentile Harrison[2] Holyoake[3] Mussolini Nenni Rosselli Sun Savarkar Wilson

Giuseppe Mazzini (Italian: [dʒuˈzɛppe matˈtsiːni]; 22 qershor 1805 – 10 mars 1872)^[4] ishte një politikan, gazetar dhe aktivist italian për bashkimin e Italisë (Risorgimento) dhe kryetar i lëvizjes revolucionare italiane. Përpjekjet e tij ndihmuan në krijimin e Italisë së pavarur dhe të bashkuar në vend të disa shteteve të veçanta, shumë të dominuara nga fuqitë e huaja, që ekzistonin deri në shekullin e 19-të.^[5] Një nacionalist italian në traditën radikale historike dhe një ithtar i një republikanizmi të frymëzimit social-demokrat, Mazzini ndihmoi në përcaktimin e lëvizjes moderne evropiane për demokracinë popullore në një shtet republikan.^[6]

Mendimet e Mazzini patën një ndikim shumë të konsiderueshëm në lëvizjet republikane italiane dhe evropiane, në Kushtetutën e Italisë, në lidhje me evropianizmin dhe më të nuancuara te shumë politikanë të një periudhe të mëvonshme, mes tyre presidenti amerikan Woodrow Wilson dhe kryeministri britanik David Lloyd George si dhe udhëheqësit post-kolonialë si Mahatma Gandhi, Veer Savarkar, Golda Meir, David Ben-Gurion, Kwame Nkrumah, Jawaharlal Nehru and Sun Yat-sen.^[7]

1. ^ ^{a b c d e} Romani, Roberto (2018). Sensibilities of the Risorgimento: Reason and Passions in Political Thought (në anglisht). BRILL. fq. 147–157.
2. ^ Finn, Margot C. (2003). After Chartism: Class and Nation in English Radical Politics 1848-1874 (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 200.
3. ^ Finn, Margot C. (2003). After Chartism: Class and Nation in English Radical Politics 1848-1874 (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 170–176.
4. ^ Giuseppe Monsagrati (2008). Mazzini, Giuseppe (në italisht). Vëll. 72. Rome: Treccani. Marrë më 17 tetor 2021. {{cite encyclopedia}}: Parametri |work= është injoruar (Ndihmë!)
5. ^ Viroli, Maurizio, red. (2023), "The Prophetic Voices of the Risorgimento and the Anti-Fascist Resistance", Prophetic Times: Visions of Emancipation in the History of Italy (në anglisht), Cambridge University Press, fq. 167–238, doi:10.1017/9781009233170.004, ISBN 978-1-009-23321-7
6. ^ (2013) Delphi Complete Works of Algernon Charles Swinburne.
7. ^ Stefano Recchia, and Nadia Urbinati. "Giuseppe Mazzini’s international political thought." in A Cosmopolitanism of Nations: Giuseppe Mazzini’s Writings on Democracy, Nation Building, and International Relations (2009): 39-52. online.